مروري بررويكردهاي افزايش مقياس تحليلي فرآيند آشام خودبه‌خودي ناهمسو در مخازن شكاف‌دار نفتي

آشام خودبه‌خودي يكي از مهم‏ترين مكانيزم‌هاي توليد نفت از مخازن شكاف‌دار در نواحي است كه بلوك‌هاي سنگي در تماس با آب تزريقي يا آب‌ران است. در اين فرآيند، آب در اثر نيروهاي موئين مثبت وارد بلوك‏هاي سنگ شده و نفت را به شكاف‌هاي پيرامون بلوك مي‏راند. جهت ارزيابي اثربخشي اين مكانيزم، معمولاً از آزمايش‌هايي در مقياس مغزه استفاده مي‌شود. با اين حال، جابه‌جايي نفت و آب در اين آزمايش‌ها معمولا از لحاظ هندسه‌ جريان، ويژگي‌هاي سيالات، فشار، دما و اندازه‌ نمونه‌ها با آنچه درون مخزن رخ مي‌دهد متفاوت است. بنابراين، به‌كارگيري نتايج آزمايش‌ گاهي در مقياس مخزني نيازمند بهره‌گيري از رويكردهاي مناسبي براي تعميم نتايج مربوطه است. يكي از روش‌هاي كاربردي در اين زمينه، استفاده از روابط افزايش مقياس است. در اين مقاله، به مرور و بررسي مباني روابط افزايش مقياس تحليلي براي پديده آشام خودبه‌خودي پرداخته مي‌شود. افزون بر اين، ضمن اشاره به عوامل تأثيرگذار بر كارآيي اين روابط، جامعيت آن‌ها نيز مورد تجزيه و تحليل قرار مي‌گيرد. اين كار با ارزيابي نتايج آزمايشگاهي در دسترس (تحت شرايط مختلف عملياتي و نمونه‌هاي مختلف) صورت مي‌گيرد. در پايان، افزايش مقياس آشام با رويكرد جامع‏تري كه پيش‌تر توسط نويسندگان اين مقاله ارائه شده است مقايسه خواهد شد. در اين مقايسه، دامنه‌ داده‌هاي آزمايشگاهي براي راستي‌آزمايي جامعيت رويكرد افزايش مقياس آشام، گسترده‌تر شده و تعداد و تنوع بيشتري از شرايط آزمايشگاهي را دربر دارد. نتايج اين پژوهش مي‌تواند در درك بهتر مباني و نيز نقاط ضعف و قوت روابط افزايش مقياس و استفاده صحيح از اين روابط مفيد و مؤثر باشد.