بررسي آزمايشگاهي مكانيسم انحلال سنگ ضمن تزريق آب رقيق‌شده دريا در سنگ‌هاي كربناته

حدوداً سه‌دهه از معرفي آب هوشمند جهت استفاده در افزايش توليد از مخازن نفتي مي‌گذرد، اما همچنان برخي جنبه‌هاي استفاده از آب كم‌شور و رقيق‌شده دريا به‌خوبي شناخته و معرفي نشده است. مكانيسم‌هاي متعددي بر كارآيي ازدياد برداشت از مخازن كربناته در روش تزريق آب كم‌شور معرفي شده‌اند. در اين مطالعه، از تست‌هاي سيلاب‌زني براي ارزيابي يكي از مكانيسم‌هاي حاكم بر اين فرآيند، كه اصطلاحاً مكانيسم انحلال سنگ (rock dissolution) گفته مي‌شود، استفاده شده است. به‌طور دقيق‌تر آب دريا به‌عنوان گزينه حالت پايه (شاخص) و آب‌هاي 5 و 20 برابر رقيق‌شده دريا براي بررسي اثر شوري مورد استفاده قرار گرفتند. براي توليد نفت خام، به سنگ‌هاي واقعي مخزن، چندين برابر حجم فضاي متخلخل سنگ از آب‌هايي كه به‌عنوان سيال جابه‌جا كننده گزينش شده بودند، تزريق شد. شاخص‌هايي براي بررسي رخداد اين مكانيسم در نظر گرفته شد از جمله تراوايي سنگ قبل و بعد از تزريق، ضريب برداشت به‌عنوان تابعي از زمان و درجه pH مربوط به سيال جابه‌جا كننده در خروجي پلاگ (مغزه). با بهره‌گيري از داده‌هاي توزيع فشار، برهم‌كنش سنگ و سيال به‌طور جزئي ارزيابي شد. مهم‌ترين نتيجه اين مطالعه اين است كه ميان رقيق‌سازي آب دريا و شدت فعاليت مكانيسم انحلال سنگ رابطه مستقيم وجود دارد.