خودمراقبتي در سالمندي

افزايش طول عمر و فزوني جمعيت سالمندان يكي از دستاوردهاي قرن حاضر است. سالخوردگي جمعيت پديده اي است كه برخي كشورها در حال حاضر با آن مواجه هستند و برخي ديگر در آينده اي نزديك با آن روبه رو خواهند شد. پديده سالمندي با تغييرات فيزيولوژيكي، رواني و اجتماعي بسياري همراه است، كه در صورت آگاهي نداشتن فرد از مراقبت هاي اين دوران ممكن است منجر به از كارافتادگي و كاهش طول عمر در افراد شود. در حال حاضر تخمين زده مي شود كه 80 درصد افراد بالاي 65 سال حداقل از يك بيماري مزمن و 50 درصد آنان از دو بيماري مزمن رنج مي برند. همچنين سالمندان در معرض تنهايي و انزوا و عدم برخورداري از حمايت اجتماعي بوده و به دليل ناتواني هاي جسمي و ذهني در موارد زيادي استقلال فرد يشان مورد تهديد قرار مي گيرد. مجموعه اين شرايط منجر به افت كيفيت زندگي در سالمندان مي شود، لذا با افزايش سن، رفتارهاي ارتقادهنده سلامت اهميت بيشتري پيدا مي كنند. در ميان عوامل تعيين كننده سلامت، رفتارهاي خودمراقبتي ارتقادهنده سلامت به عنوان اساسي ترين راه پيشگيري از ابتلا به بيماري ها به ويژه بيماري هاي مزمن )علت اصلي مرگ و مير در سالمندان( شناخته شده است. از اين رو رفتارهاي خودمراقبتي ارتقادهنده سلامت بايد به عنوان راهبرد اصلي جهت حفظ و ارتقاي سلامت مورد توجه قرار گيرند.