پياده‌راه‌سازي و حضورپذيري فضاي شهري به‌مثابه رويكرد اجتماعي به مديريت تردد (نمونه موردي: بازارچه طرخاني تهران)

مديريت تردد در بافت‌هاي تاريخي و فرسوده كلانشهرها يكي از مهم‌ترين معضلات شهري است كه با توجه به گستردگي ابعاد اجتماعي، اقتصادي، كالبدي و محيط زيستي خود واجد پيچيدگي‌هاي چندلايه است كه در صورت عدم برنامه‌ريزي صحيح به معضلات غيرقابل‌حلي مي‌انجامد. همچنين عدم حضورپذيري فضاي شهري منجر به عدم شكل‌گيري خاطرات فردي و جمعي در ميان شهروندان و درنتيجه موجب بيگانگي آنان از شهر شده است. در اين پژوهش تلاش شده است تا با توجه به همين ضرورت، در محدودة بازارچه طرخاني تهران، نخست با رويكرد تحقيق كيفي و طرح تحقيق توصيفي-تحليلي و قياسي، با احصا معيارها و زيرمعيارهاي ساختارهاي اقتصادي، كالبدي، محيط زيستي، اجتماعي، معابر و تردد از مطالعات كتابخانه‌اي و سنجش مؤلفه‌هاي هندسه معابر، عرض معابر، مبلمان، منظر شهري، كاربري‌ها، نياز اقشار خاص، حضورپذيري بانوان، احساس امنيت، احساس تعلق‌خاطر، حجم تردد، طول مسير، پاركينگ عمومي، سرزندگي اقتصادي، سازگاري فعاليت، زمان فعاليت، فضاي سبز، كيفيت محيط و همسازي با محدوده به روش مطالعه تطبيقي و تحليل داده‌ها از طريق استدلال استنتاجي، به ارائه راهكارهاي عملياتي مديريت تردد و انتخاب محور پياده و تمهيدات ضروري آن اقدام شده است. نتايج حاصل از داده‌ها نشان داد كه در ميان ساختارهاي بررسي‌شده، ساختار كالبدي، بيشترين تأثير و با نرمال‌سازي معيارها مشخص شد كه كاربري‌ها مهم‌ترين سهم را در مديريت تردد دارد. از ميان چهار گزينه انتخابي نيز محور طرخاني مناسب‌ترين محور براي پياده‌راه‌سازي تعيين شد و براي آن راه‌كارها و طرح‌هاي مديريت تردد ارائه شده است.