تبيين الگوي تصميم‌گيري استراتژيك شركت‌هاي دانش‌بنيان در تجاري‌سازي فنّاوري

تصميم‌گيري استراتژيك يكي از فعاليت‌هاي مديريتي براي غلبه بر عدم اطمينان محيطي است. تصميمات استراتژيك تصميماتي هستند كه بر بقاء بلندمدت سازمان و پويايي و ارتقاء آن تأثير دارند. شركت‌هاي دانش‌بنيان ابزار كلان دولت‌ها براي ارتقاء فناوري و جاري‌سازي علم در صنعت هستند. با توجه به اهميت جايگاه سازمان‌هاي دانش‌بنيان در حجم توليد ناخالص داخلي و نيز فقدان الگوي تصميم‌گيري استراتژيك اين شركت‌ها براي «تجاري‌سازي فناوري»، پژوهش حاضر پاسخ به اين سوال است: « الگوي تصميم‌گيري استراتژيك شركت‌هاي دانش‌بنيان در تجاري‌سازي فناوري چيست؟». بدين منظور با استفاده از روش نظريه داده‌بنياد (رويكرد استراوس-كوربين) با 12 نفر از خبرگان موضوع (شامل مديران شركت‌هاي دانش‌بنيان و خبرگان دانشگاهي) مصاحبه نيمه‌ساختاريافته انجام شد. پس از مرحله كدگذاري باز از بطن داده‌هاي اوليه 649 نكته كليدي در قالب 141 مفهوم انتزاعي استخراج شد. مفاهيم مذكور از طريق فرآيند كدگذاري محوري و انتخابي به شكل‌گيري 83 مقوله فرعي، 34 مقوله اصلي و نهايتاً شش قضيه‌ي تئوريك منجر شد. قدرت كنشگري مديران بر اساس تحليل بازار، نقش نرخ ماندگاري نخبگان، چابك‌سازي ساختار و فرآيند تصميم‌گيري، حفظ ارتباطات پوياي بازاريابي با محيط، توجه به مؤلفه‌هاي اكوسيستم فناوري و محيط و اهميت درجه‌ي بلوغ و يادگيري سازمان در اتخاذ تصميمات بخشي از مهمترين مقوله‌هاي اين پژوهش بوده است.