ظرفيت‌ها و محدوديت‌هاي توسعه در برقراري امنيت پايدار در مناطق مرزي شرق كشور

بدون عنوان

مفاهيم توسعه وامنيت امروزه در ادبيات سياسي جايگاه ويژه اي را به خود اختصاص داده­اند. بين اين دو مفهوم رابطه متقابلي وجود دارد به طوري كه در اكثر مواقع لازم وملزوم يكديگرند . از سوي ديگرتوسعه و رسيدن به امنيت­پايدار به عنوان كارويژه اصلي دولت­ها از اهميت بسياري برخوردار است و راهبردهاي مبتني بر توسعه بهترين و كامل­ترين راهبردهاي امنيتي محسوب مي­شود. امنيت بستر­ساز، توسعه و ديدگاه ­هاي نوين در زمينه امنيت­ سازي مناطق مرزي بر استراتژي توسعه تاكيد دارند. در حقيقت آن­چه كه مي­تواند امنيت پايدار را در مناطق مرزي ايجاد كند توسعه است. در اين بين، مناطق مرزي شرق كشور به لحاظ موقعيت خاص جغرافيايي، سياسي و امنيتي ازظرفيت ژئوپولتيك فوق­العاده­اي برخوردار هستند علي­رغم اين مسئله پتانسيل بالايي نيز در جهت ايجاد ناامني دارند كه در صورت عدم كنترل مي­تواند به عنوان عاملي در جهت برهم خوردن نظم و ايجاد بحران امنيت ملي عمل كند لذا نوشتار حاضر درصدد تبيين ظرفيت­ها و محدوديت­هاي توسعه در برقراري امنيت پايدار است .يافته­هاي تحقيق نشان مي­دهد كه مناطق مرزي شرق به علت مجاورت با كشورهاي افغانستان وپاكستان و شرايط جغرافيايي و سياسي حاكم بر آن­ها، ويژگي­هاي خاصي دارند. چنان­چه اين ويژگي­ها مورد توجه قرار نگيرد تاثيراتي منفي بر روند امنيت پايدار در اين مناطق خواهد گذاشت اما اگر مورد توجه واقع شود و در فرايند برنامه­ريزي به كار گرفته شود، اثرات مثبتي از خود بر جاي ميگذارد و تهديد را به فرصت تبديل مي­كند. لذا تامين امنيت مرزهاي شرقي، همواره يكي از موضوعات مهم و كاربردي در جغرافياي سياسي ايران مي­باشد كه نه تنها با گذشت زمان از اهميت آن كم نشده بلكه معيارها و مسائل جديد به آن اضافه شده است. روش تحقيق پژوهش حاضر تحليلي وتوصيفي است و شيوه جمع آوري اطلاعات كتابخانه اي واسنادي مي باشد.

فاقد چكيده