بررسي تأثير درمان شناختي– رفتاري بر افسردگي و پروتئين واكنش‌دهنده‌ي سي در بيماران كرونري

مقدمه: بيماري هاي قلبي عروقي در صدر عوامل مرگ و مير دنيا قرار داشته و اختلال افسردگي شايع ترين اختلال رواني بيماران قلبي است. اثربخشي درمان شناختي رفتاري بر كاهش افسردگي و كاهش مرگ ‌و مير ناشي از افسردگي در بيماران قلبي مورد بحث و اختلاف است. هدف: مطالعه ‌ي حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان شناختي رفتاري بر افسردگي و پروتئين واكنش ‌دهنده‌ي سي فوق ‌حساس در بيماران كرونري انجام شد. روش : پژوهش حاضر از نوع آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌ آزمون، پيگيري و گروه كنترل فعال بود. جامعه آماري كليه مراجعه‌كنند‌گان به پژوهشكده قلب و عروق اصفهان در سال ۱۳۹۷ بود. ۵۰ بيمار به طور تصادفي انتخاب و به دو گروه آزمايش وكنترل فعال اختصاص يافتند. گروه آزمايش به مدت ۸ هفته تحت آموزش گروهي شناختي - رفتاري و گروه كنترل تحت آموزش‌هاي معمول پزشكي قرار گرفتند. ابزارها شامل پرسشنامه افسردگي بك و كيت تشخيص كمي پروتئين واكنش دهنده ي سي بود. براي تحليل داده‌ها از تحليل واريانس اندازه‌هاي مكرر و نرم‌ افزار SPSS نسخه ‌ي ۲۴ استفاده شد. يافته‌ها: افسردگي و پروتئين واكنش دهنده ي سيتفاوت معني ‌داري در دو گروه آزمايش و كنترل در مراحل اندازه‌گيري نداشته‌اند (۰/۰۵ P) ؛ بنابراين درمان شناختي - رفتاري بر كاهش افسردگي بيماران كرونري و پروتئين واكنش دهنده ي سي تأثير معنادار ندارد (۰/۰۵ P). نتيجه‌گيري: طبق نتايج درمان شناختي رفتاري بر كاهش افسردگي بيماران كرونري و نيز پيش ‌آگهي منفي در اين بيماران تأثيري ندارد. اين نتايج مي‌تواند موجب اتخاذ رويكردهاي درماني جايگزين از سوي روانشناسان قلب و عروق گردد.