بررسي اثر‌بخشي آموزش تكتيك‌هاي رفتاردرماني در بهبودي و افزايش ارتباط اجتماعي و تعامل اجتماعي در دانش‌آموزان درخودمانده

مقدمه: كودكان مبتلا به اختلال طيف اوتيسم در مهارت‌هاي اجتماعي با مشكلات فراواني روبه‌رو هستند. هدف: هدف از اين پژوهش، بررسي اثربخشي آموزش تكتيك ‌هاي رفتاردرماني در بهبودي و افزايش ارتباط اجتماعي و تعامل اجتماعي در دانش‌آموزان درخودمانده بود. روش: اين پژوهش با روش نيمه آزمايشي از نوع پيش‌آزمون پس‌آزمون با يك گروه كنترل اجرا شد. جامعه آماري شامل تمامي دانش‌آموزان با اختلال درخودماندگي ۷ تا ۱۲ سال مراجعه‌ كننده به مركز اختلالات طلوع شهر قاينات در سال ۱۳۹۷ بود. از ميان آن‌ها ۱۶ دانش‌آموز درخودمانده، به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شد. آزمودني‌ها تحت ۹ جلسه تكتيك ‌هاي رفتاردرماني براساس پروتكل ABA (به مدت ۲ ماه) قرار گرفتند. ابزار پژوهش مقياس درجه‌بندي اوتيسم گيليام (گارز۳) (۲۰۱۴) بود كه قبل و بعد از مداخله توسط والدين دانش‌آموزان تكميل شد. داده‌هاي جمع‌آوري‌ شده با نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۲ و آمار استنباطي ضريب همبستگي و آزمون t مورد تجزيه ‌و تحليل قرار گرفت. يافته ‌ها: نتايج نشان داد كه تكتيك‌هاي رفتاردرماني در بهبودي و افزايش ارتباط اجتماعي و تعامل اجتماعي در دانش‌آموزان درخودمانده منجر شد (P ۰/۰۵). نتيجه‌گيري: لذا مي‌توان نتيجه گرفت كه تكتيك ‌هاي رفتاردرماني براي ارتقاي ظرفيت و بهبود دانش ‌آموزان درخودمانده مي‌تواند روش مؤثري باشد. اين موضوع خود مؤيد اين نكته است كه نبايد اين دانش‌آموزان را بدون يك برنامه آموزشي مدون و متناسب با نيازهاي هر كودك، به حال خود رها نمود.