بررسي اثربخشي روش درماني روان نمايشگري بر بهبود تحول اخلاقي كودكان مبتلا به اختلال بيش فعالي/ نقص توجه

مقدمه: اعتقاد بر اين است كه قضاوت اخلاقي كودكان مبتلا به اختلال بيش فعالي/ نقص توجه داراي نقص است، اين كودكان در ظرفيت قضاوت اخلاقي داراي كمبود هستند و اين نقص، تعامل را با ديگران دشوار مي سازد. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي روش درماني روان نمايشگري بر تحول اخلاقي كودكان داراي اختلال بيش فعالي/ نقص توجه انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع مطالعات نيمه آزمايشي بود. جامعه آماري آن كودكان ۷ تا ۱۲ سال مبتلا به اختلال بيش فعالي/ نقص توجه كه جهت درمان به كلينيك هاي درماني شهر شيراز در سال ۱۳۹۸ مراجعه كرده بودند. تعداد ۳۰ نفر از اين كودكان كه توسط روان پزشك بيماري آنان مورد تأييد قرار گرفته بود، به عنوان آزمودني انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه كنترل و آزمايش گمارش شدند. سپس آزمودني ها آزمون قضاوت اخلاقي ﺳﯿﻨﻬﺎ و ورﻣﺎ را تكميل كردند و نمرات آن‌ها به عنوان پيش‌ آزمون انتخاب شد. گروه آزمايش در ۸ جلسه آموزش گروهي به صورت هفته اي ۱/۵ ساعت تحت مداخله ي روان نمايشگري قرار گرفتند. افراد گروه كنترل، هيچ مداخله‌ اي دريافت نكردند. در پايان مداخله از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. بعد از ۲ ماه هر دو گروه، پيگيري شدند. داده ها با آزمون تحليل كواريانس يك طرفه، با نرم افزار SPSS ۲۲ ارزيابي شد. يافته ها: يافته ها نشان داد كه روش درماني روان نمايشگري بر بهبود تحول اخلاقي در كودكان مبتلا به اختلال بيش فعالي/ نقص توجه موثر است (۰/۰۰۵ P). نتيجه‌ گيري: با توجه به يافته ها از درمان روان نمايشگري مي توان به عنوان مداخله اي موثر بر بهبود تحول اخلاقي كودكان مبتلا به اختلال بيش فعالي/ نقص توجه بهره برد.