اثربخشي روان‌درماني مثبت نگر بر نگرش‌هاي ناكارآمد و اجتناب تجربه‌اي دانش‌آموزان مبتلا به اختلال اضطراب فراگير

مقدمه: اختلال اضطراب فراگير، آسيب‌هاي روان‌شناختي، هيجاني و تحصيلي فراواني براي دانش‌آموزان ايجاد مي‌كند. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي روان‌درماني مثبت‌نگر بر نگرش‌هاي ناكارآمد و اجتناب تجربه‌اي دانش‌آموزان مبتلا به اختلال اضطراب فراگير انجام گرفت. روش: پژوهش حاضر نيمه ‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش شامل دانش‌آموزان دختر مبتلا به اختلال اضطراب فراگير شهر اهواز در سال تحصيلي ۹۸-۱۳۹۷ بود. در اين پژوهش تعداد ۳۰ دانش‌آموز دختر مبتلا به اختلال اضطراب فراگير با روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفي در گروه ‌هاي آزمايش و گواه گمارده شدند (هر گروه ۱۵ دانش‌آموز). گروه آزمايش مداخله روان‌درماني مثبت‌نگر (رشيد، ۲۰۱۵) را در ۱۰ جلسه ۷۵ دقيقه‌اي دريافت نمودند. پرسشنامه‌هاي اين پژوهش شامل پرسشنامه نگرش‌هاي ناكارآمد (وايزمن و بك، ۱۹۷۸)، اجتناب تجربه‌اي (بوند و همكاران، ۲۰۱۱) و اختلال اضطراب فراگير (اسپيتزر و همكاران، ۲۰۰۶) بود. داده‌هاي به شيوه تحليل كوواريانس چند متغيري مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه روان‌درماني مثبت‌نگر بر نگرش‌هاي ناكارآمد و اجتناب تجربه‌اي دانش‌آموزان دختر مبتلا اختلال اضطراب فراگير تأثير معنادار دارد (۰/۰۰۰۱ P) . بدين صورت كه اين درمان توانسته به ترتيب به ميزان ۷۸ و ۵۹ درصد منجر به كاهش نگرش‌هاي ناكارآمد و اجتناب تجربه‌اي دانش‌آموزان دختر مبتلا اختلال اضطراب فراگير شود. نتيجه‌گيري: يافته‌هاي پژوهش حاضر بيانگر آن بودند كه روان‌درماني مثبت‌نگر با بهره‌گيري از فنوني همانند شناخت توانمندي‌هاي شخصي و تمركز بر هيجانات مثبت مي‌تواند به عنوان يك درمان كارآمد جهت كاهش نگرش‌هاي ناكارآمد و اجتناب تجربه‌اي دانش‌آموزان مبتلا به اختلال اضطراب فراگير مورد استفاده قرار گيرد.