رهبري ماكياولي و رفتار انحرافي كاركنان : تبيين نقش ميانجي‌گر رهبري غيراخلاقيِ خودكامه و بدبيني سازماني

زمينه: رهبري همواره روي خوش و مثبت خود را نشان نداده و در مواردي وجه تاريك خود مانند سبك‌هايِ رهبريِ غيراخلاقيِ ماكياولي و خودكامه را به نمايش گذاشته و بر سازمان و عملكرد آن تاثير منفي مي‌گذارد. بر اين اساس هدف اين پژوهش تبيين نقش ميانجي‌گرانه رهبري خودكامه و بدبيني سازماني در رابطه بين رهبري ماكياولي و رفتار انحرافي كاركنان بود. روش: پژوهش از نوع توصيفي - همبستگي است. جامعه آماري پژوهش شامل كاركنان يكي از ارگان‌هاي دولتي شهر شيراز مي‌باشد كه تعداد 127 نفر بر اساس روش نمونه‌گيري تصادفي در دسترس به عنوان نمونه آماري تعيين شد. ابزار گردآوري داده‌ها پرسشنامه بود. به ‌منظور تجزيه‌وتحليل داده ها، از روش تحليل عاملي تأييدي و مدل‌سازي معادلات ساختاري و نرم‌افزار اسمارت پي ال اس نسخه 2 استفاده گرديد. يافته‌ها: بر مبناي نتايج پژوهش مشخص شد رهبري ماكياولي با بروز رهبري خودكامه، بدبيني سازماني و رفتار انحرافي رابطه مثبت و معنادار دارد. نتايج نشان داد رهبري خودكامه رابطه مثبت و معنادار با بدبيني سازماني دارد ولي رابطه آن با بروز رفتار انحرافي تاييد نشد. همچنين مشخص شد بدبيني سازماني با بروز رفتار انحرافي رابطه مثبت و معناداري دارد. در نهايت نقش ميانجي‌گر بدبيني سازماني در رابطه رهبري ماكياولي و رفتار انحرافي تاييد و نقش ميانجي‌گر رهبري خودكامه رد شد. نتيجه‌گيري: در اين پژوهش مشخص شد با افزايش سطح ماكياولي رهبران، ميزان بروز رهبري خودكامه، بدبيني سازماني و رفتارهاي انحرافي نيز افزايش خواهد يافت كه بدبيني سازماني بر خلاف رهبري خودكامه، شدت رابطه ميان رهبري ماكياولي و رفتار انحرافي را افزايش مي‌دهد.