چالش‌هاي تلفيق الگوي آموزش براي توسعه پايدار در آموزش عالي صنايع دستي

هدف پژوهش حاضر واكاوي وضعيت موجود آموزش صنايع دستي در دانشگاه‌هاي هنر ايران در زمينه گفتمان توسعه پايدار بود. اين ايده با توجه به ظرفيت‌هاي بالقوه و بالفعل صنايع دستي، در مواجهه الگوي آموزش براي توسعه پايدار شكل گرفته و پرسش اصلي عبارت است از: وضعيت آموزش فعلي كارشناسي صنايع دستي براي دستيابي به الگوي آموزش براي توسعه پايدار چگونه است؟ روش پژوهش كيفي از نوع مطالعه موردي و روش نمونه‌گيري هدفمند و شيوه گردآوري داده‌ها، روش مصاحبه نيمه‌ساختار يافته با خبرگان آموزش صنايع دستي بود كه تا زمان دستيابي به اشباع نظري انجام و سپس، با روش تحليل مضمون تحليل شد. در نتيجه 16 مضمون محوري شناسايي و در ذيل چهار مضمون فراگير شامل سياستگذاري مبتني بر تخصص‌گرايي، آموزش سنتي/انتقالي به جاي يادگيري، برنامه درسي پوچ و ادراك سخت دسته‌بندي شدند. همچنين يافته‌ها حكايت از وضعيت بحراني آموزش آكادميك صنايع دستي در بيشتر دانشگاه‌هاي ايران در مسير ايفاي نقش خود در توسعه پايدار دارد. بهسازي دانش، نگرش و مهارت سياستگذاران، برنامه‌ريزان و استادان در فرايند برنامه‌ريزي آموزشي و درسي و همچنين فرايند‌هاي ياددهييادگيري صنايع دستي بر مبناي رويكرد آموزش براي توسعه پايدار امري ضروري است كه در اين خصوص، رهيافت‌هاي عملي متناسب يا يافته‌هاي پژوهش ارائه شده است. نتايج نشان داد كه علي‌رغم وجود زمينه مشترك با گفتمان توسعه پايدار، آموزش رشته صنايع دستي در دوره كارشناسي براي دستيابي به آموزش براي توسعه پايدار به بازنگري اساسي و كلي نياز دارد.