استرس ادراك شده و سبك‌هاي مقابله با موقعيت‌هاي استرس‌زا در دستياران جراحي و بيهوشي دانشگاه علوم پزشكي اصفهان

Perceived Stress and Coping Styles with Stressful Situations among the Residents of Surgery and Anesthesiology in Isfahan University of Medical Sciences, Iran

مقدمه: استرس در حرفه‌ي پزشكي غير قابل اجتناب و در بعضي از رشته‌ها همچون رشته‌هاي جراحي و بيهوشي، به صورت جزء جدايي ناپذير زندگي حرفه‌اي اين قشر در آمده است. مطالعه‌ي حاضر، جهت تعيين استرس ادراك شده و سبك‌هاي مقابله با موقعيت‌هاي استرس‌زا در دستياران جراحي و بيهوشي انجام شد. روش‌ها: مطالعه‌ي حاضر، يك مطالعه‌ي توصيفي- تحليلي از نوع مقطعي در سال 1398 در دانشگاه علوم پزشكي اصفهان بود. نمونه‌ها به صورت تمام شماري وارد مطالعه شدند. روش جمع‌آوري اطلاعات، پرسش‌نامه بود كه شامل سه پرسش‌نامه‌ي ويژگي‌هاي جمعيت‌شناختي، مقياس استرس ادراك شده و پرسش‌نامه‌ي مقابله با موقعيت‌هاي استرس‌زا بود. كليه‌ي اطلاعات با استفاده از آمار توصيفي،آزمون‌هاي 2χ، One-way ANOVA و Tukey و با كمك نرم‌افزار SPSS مورد بررسي قرار گرفت. يافته‌ها: ميانگين استرس ادراك شده در دو گروه دستياران جراحي و بيهوشي اختلاف معني‌داري نداشت (370/0 = P). بين سن و فراواني استفاده از سبك‌هاي مقابله با استرس در دستياران جراحي، ارتباط معني‌داري وجود داشت (020/0 = P). دستياران جراحي، در شرايطي كه ميانگين استرس ادراك شده‌ي كمتري داشتند، از روش مقابله‌ي مسأله ‌محور به شكل معني‌داري بيشتر استفاده كردند (011/0 = P). در گروه بيهوشي، به طور تقريبي سطح استرس در هر سه سبك مقابله، يكسان و تفاوت بين گروه‌ها معني‌دار نبود (160/0 = P). همچنين، با استفاده از آزمون Tukey، ميانگين استرس ادراك شده در گروه جراحي در سبك مقابله‌ي مسأله ‌محور، كمتر از سبك مقابله با استرس هيجان محور و اين اختلاف، معني‌دار بود (008/0 = P). نتيجه‌گيري: استرس ادراك شده‌ي كم در دستياران جراحي، عاملي در استفاده از روش مؤثر (مسأله محور) در مقابله با تنش مي‌باشد و با افزايش سن و داشتن تجربيات بيشتر در زمينه‌ي كاري افراد، از سبك مقابله‌ي مؤثر استفاده مي‌كنند و احتمال مي‌رود داشتن مسؤوليت بيشتر جراح در اتاق عمل، موجب استفاده‌ي مؤثر و كارآمدتر جهت مقابله با استرس در دستياران جراحي باشد.

Background: Stress is unavoidable among the medical profession, and has become an integral part of professional life in some fields such as surgery and anesthesia. The aim of the present study was to determine the perceived stress with coping styles of stressful situations among the residents of surgery and anesthesiology. Methods: The present study was a cross-sectional descriptive-analytical study in Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan, Iran, in 2019. The samples were enrolled the study using census sampling method. The data collection tool was a questionnaire that included three questionnaires of demographic characteristics, perceived stress scale, and questionnaire to deal with stressful situations. The data were evaluated using descriptive statistics, and chi-square, one-way ANOVA, and Tukey tests via SPSS software. Findings: The mean perceived stress did not differ significantly between the two groups of surgery and anesthesiology residents (P = 0.370). There was a significant relationship between the age and frequency of stress management styles among surgery residents (P = 0.020). Surgery residents significantly used problem-oriented coping method more when the mean perceived stress level was lower (P = 0.011). In the anesthesiology group, the level of stress level was almost the same in all three coping styles, and there was no significant difference (P = 0.160). Moreover, using the Tukey test, in the surgical group, the mean perceived stress level was significantly less when using problem-oriented coping style, compared to emotion-centered stress coping style (P = 0.008). Conclusion: Among surgery residents, low perceived stress is an effective factor in the use of effective (problem-oriented) method in dealing with stress. Increasing in age and experience in the field of work, make people use effective coping style; possibly, having more responsibility in the operating room makes the surgery residents use more effective and efficient ways to deal with stress.