بازشناسي مفهوم و تبيين جايگاه زبان امكان در برنامه‌هاي درسي و آموزش با تأكيد بر دوره ابتدايي

مقاله حاضر از نوع پژوهش فلسفي تحليل مفهومي بوده است. لذا نخست با روش «تفسير مفهومي»، به بازشناسي مفهوم «زبان امكان» پرداخته و معاني گوناگون آن را به‌اجمال بررسي كرده است. بحث مقدماتي روشن ساخت كه زبان امكان يك ظرفيت و قابليت ارجمند به‌جاي مطلق صحبت كردن است كه فرضيه‌ها را به چالش مي‌كشد و دانش‌آموزان را از تفكر محدود خود بيرون مي‌آورد. سپس درباره كاربرد زبان امكان در برنامه‌هاي درسي و آموزش به روش مفهوم‌پردازي بحث شد. اين موضوع متضمن پذيرش اصل تازه‌اي در طراحي آموزشي است تا چگونگي پاسخ‌گو بودن آموزش به قدرت زبان امكان را، به‌عنوان يك ابزار ذهني و يك منبع مغتنم در فرايند ياددهي - يادگيري، در كانون توجه قرار دهد.در بخش بعدي، به روش ارزيابي ساختار مفهومي، ضرورت پرورش زبان امكان معلمان در نظام‌هاي تعليم‌وتربيت از ابعاد گوناگون مورد بحث واقع شده است. از جمله اين ابعاد مي‌توان به نقش برنامه درسي در فعليت بخشيدن به ظرفيت‌هاي بالقوه ذهني يا «ساختن ذهن» با استفاده از نظر دانش‌آموزان و معلمان، نقش زبان امكان معلمان در پرورش خلاقيت، طرح مسئله، و پرورش سوادهاي چندگانه در دانش‌آموزان اشاره كرد. در آخرين بخش مقاله و در مقام جمع‌بندي، براي خروج از وضعيت نامطلوب كنوني ارائه طريق شده است.