بررسي مؤلّفه هاي رئاليسم اجتماعي در اشعار فروغ فرّخزاد

رئاليسم، مكتبي ادبي است كه در فاصله سال هاي 1850-1880 در اروپا و آمريكا رواج يافت. مهم ترين ويژگي آثار رئاليستي آن است كه انسان را به عنوان موجودي اجتماعي مطرح مي كند و ريشه همۀ رفتار هاي نيك و بد او را در اجتماع جستجو مي كند. مكتب رئاليسم در ايران در اثر اشنايي ايرانيان با غرب به صورت تقليدي، همسو با انقلاب مشروطيّت وارد ادبيات فارسي شد و شاعران و نويسندگان در خلق آثار خود از اين مكتب بهره بردند. شاعران زن ايران از جمله فروغ فرّخزاد همگي در سرودن اشعار اجتماعي خود گوشه چشمي به اين مكتب داشتند. نتايج اين پژوهش حاكي از آن است كه عنصر زن با اتكا بر محتواي( ياس ستيزي، عدل پرستي و حق طلبي) از مهم ترين مولفه هاي رئاليسم اجتماعي بوده كه در جنبش موثر و تخوّل زاي نگرش او بر زنان از ديدگاه متفاوت از عوامل مهم در شعر اين بانوي ايراني است.