تدريس تشبيه، استعاره و مجاز با رويكردي زبان شناسانه

اهميت روش تدريس خوب و كارآمد، امروزه بر كسي پوشيده نيست و همه پذيرفته‌اند كه شيوه و كيفيت ارائه محتواي آموزشي به مخاطب، ارزشي برابر با محتوا دارد. متأسفانه به اين مسئله مهم در مورد مباحث ادبي بيان (تشبيه، استعاره و مجاز) در نظام آموزشي ما كمتر توجه مي‌شود و در نتيجه، در كتاب‌هاي درسي بستر مناسبي براي به‌كارگيري روش‌هاي تدريس بهتر فراهم نمي‌شود. وجود ذخاير زباني در سرشت انسان و قدرت او در كاربرد زيباي واژه‌ها به جاي يكديگر، راهي براي فرار از محدوديت‌هاي واژگاني زبان و اثبات اين مدعاست كه هر انساني از همان دوران كودكي ذاتاً توانايي خلق تشبيه، استعاره و مجاز را دارد. قبول اين اصل، مسير آموزش مبحث بيان را هموارتر مي‌سازد و ما را در رسيدن به هدف خود، كه همانا تدريس اصولي و قاعده‌مند اين بخش از آرايه‌هاي ادبي به‌وسيله روش‌هاي فعال و نوين است، ياري مي‌كند. در اين مقاله، ضمن بيان ناكارآمد‌ي و عيب‌هاي روش‌هاي سنتي آموزش در كتاب‌هاي جديد - كه با روش‌هاي پيشين تفاوت اساسي ندارند - روشي فعال، آزموده و اصولي معرفي مي‌شود كه دو پشتوانه بسيار مهم و با ارزش علمي و تحقيقي دارد؛ آزمون‌هاي معتبر روان‌شناسي و نظريه‌هاي جديد‌تر زبان‌شناسي.