پيش بيني تاب آوري تحصيلي بر مبناي درگيري تحصيلي با نقش واسطه ‌اي احساس تعلق به مدرسه در دانش آموزان

هدف از اين پژوهش بررسي پيش بيني تاب آوري تحصيلي بر مبناي درگيري تحصيلي با نقش واسطه اي احساس تعلق به مدرسه در دانش آموزان بود. در اين مطالعه توصيفي همبستگي، ج ام ع ه‌‌ آم اري‌ كليه دان ش آم وزان‌ دختر مدارس دولتي دوره اول متوسطه منطقه 2 شهر تهران در سال 13981397 به تعداد 2105 نفر بودند. بر اساس فرمول پلنت 150 نفر به صورت نمونه گيري خوشه اي تصادفي انتخاب‌ شد. ابزار مورد استفاده شامل پرسشنامه تاب آوري تحصيلي (ساموئلز، 2004)، درگيري تحصيلي (ريو، 2013) و احساس به تعلق به مدرسه (بري، بتي و وات، 2004) بود. ارزيابي مدل پيشنهادي با روش تحليل مسير و با استفاده از نرم‌افزار SPSS و AMOS نسخه 24 صورت گرفت. جهت آزمون روابط غير‌مستقيم از روش بوت استراپ در دستور كامپيوتري ماكرو پريچر و هيز استفاده شد. بر اساس نتايج اين پژوهش، مدل پيشنهادي از برازش مطلوبي برخوردار بود. به طوركلي نتايج نشان داد مسيرهاي مستقيم درگيري تحصيلي و احساس تعلق به مدرسه معنادار شدند. همچنين نتايج نشان داد مسير غيرمستقيم درگيري تحصيلي نيز از طريق احساس تعلق به مدرسه با تاب آوري تحصيلي معنادار بود. بر اساس يافته‌هاي اين پژوهش، مي‌توان نتيجه گرفت كه رابطه‌ بين درگيري تحصيلي با تاب آوري تحصيلي يك رابطه‌ خطي ساده نيست و احساس تعلق به مدرسه مي‌تواند اين رابطه را واسطه گري كند.