تحليل سياست‌هاي تغيير پارادايمي حمل‌ونقل پايدار شهري نمونه پژوهش: كلان‌شهر تبريز

طرح مسئله: تغييرات پارادايمي در حوزه حمل‌ونقل شهري بر تغيير رويكردها و بنيان‌هاي برنامه‌ريزي، تصميم‌گيري و سياست‌گذاري از الگوي خودرومحور به الگوي انسان‌محور مبتني است؛ از اين رو انسان در هسته اصلي گفتمان پارادايم جديد قرار مي‌گيرد. هدف: تحليل تغيير پارادايمي سياست‌هاي حمل‌ونقل كلان‌شهر تبريز به‌منظور دستيابي به حمل‌ونقل پايدار شهري، هدف اصلي اين پژوهش است. روش پژوهش: پژوهش حاضر به‌لحاظ مباني پارادايمي بر رويكرد پراگماتيسم مبتني است. داده‌هاي كمّي با پرسش‌نامه پژوهشگرساخته از كارشناسان موضوع (360 نفر) گردآوري و براي تجزيه و تحليل اين داده‌ها از آزمون‌هاي تي تك‌نمونه‌اي، فريدمن و رگرسيون خطي استفاده شده است. داده‌هاي كيفي پژوهش نيز با مصاحبه اكتشافي و نيمه‌ساختاريافته با 30 نفر از مديران و كارشناسان گردآوري و با بهره‌گيري از روش گراندد تئوري تحليل شده است. نتايج: مدل پارادايمي يافته‌هاي كيفي پژوهش نشان مي‌دهد ساختار اقتصادي كشور، سطح توسعه اجتماعي ‌اقتصادي كشور و فرايند گسترش شهرنشيني به‌مثابه بستر حاكم موجب شده است سياست‌هاي تغيير پارادايمي حمل‌ونقل در كلان‌شهر تبريز به كُندي انجام گيرد و بعد زيرساختي ‌فني بر ساير سياست‌ها غلبه داشته باشد؛ همچنين يافته‌هاي كمّي ضمن تأييد نتايج كيفي نشان مي‌دهد از بين سياست‌هاي متنوع حمل‌ونقل پايدار، سياست‌هاي «برنامه‌ريزي براي شيوه‌هاي حمل‌ونقل عمومي»، «اقدامات مديريت ترافيك» و «محدوديت‌هاي سرعت»، تأثيرگذاري معناداري بر حمل‌ونقل كلان‌شهر تبريز دارند؛به‌طوري كه ضريب استانداردشده (β)سياست‌هاي يادشده بهترتيب 0.726، 0.583 و 0.508 بوده است كه در سطح خطاي كمتر از 0.01 معنا‌دارند. نوآوري: استفاده از چهارچوب تحليلي مدل (ASI) و روش پژوهش‌آميخته، نوآوري پژوهش حاضر به شمار مي‌رود.