متناقض نما در قصايد خواجوي كرماني

تركيب دو امر نقيض يكديگر و گره زدن دو مفهوم متضاد فقط در زبان ادب امكان‌پذير است. اين توانايي زبان كه از ويژگي‌هاي منحصر به‌فرد آن است، در زبان شاعران و نويسندگان جايگاه خاصي دارد اما تمام ادبا به يك ميزان و به يك نحوه از آن بهره نبرده‌اند. عده‌اي كمتر و بعضي بيشتر از اين شگرد استفاده كرده‌اند. بعضي از ادبا در استفاده از اين خصيصه يد طولايي دارند و گوي سبقت را از ديگران ربوده‌اند. يكي از اين شاعران، خواجوي كرماني شاعر صاحب سبك و ملقب به «نخلبند شعرا»ست. خواجو در قصايدش متناقض‌نما را به انحاي مختلف به كار برده است. موضوع اين پژوهش، كاربرد متناقض‌نما و انواع آن در قصايد اين شاعر تواناست تا بدين وسيله شناخت بهتري از اين شاعر حاصل آيد و به‌علاوه، جامعه عصر خواجو بهتر شناسانده شود. همچنين جايگاه قصايد خواجو در سير قصيده‌سرايي زبان فارسي آشكارتر گردد.