بررسي معاني واژه «بازي» در شاهنامه فردوسي

شاهنامه فردوسي از ارزشمندترين كتب زبان فارسي است كه هر ايراني علاقه‌مند به فرهنگ و سنت‌هاي ديرينه را مجذوب خويش مي‌كند. اين كتاب سترگ، علاوه بر اينكه سند فرهنگ و هويت ماست و در احياي پيشينه فرهنگي و غرور ملي ايرانيان جايگاه بي‌بديلي دارد، از حيث تحقيقات ادبي نيز داراي جايگاهي ممتاز است. «در اهميت شاهنامه و فردوسي همين بس كه در جشني كه در سال 1355 به مناسبت هزارمين سال سرايش شاهنامه با حضور خاورشناسان بنام و اديبان سرشناس ايراني برگزار شد، فردوسي به‌عنوان سومين اديب برتر تاريخ جهان (پس از هومر و شكسپير) برگزيده شد» (رياحي، 45:1389)1.