ﺗﺒﯿﯿﻦ ﻃﻼق ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺑﺮ اﺳﺎس اﻟﮕﻮﻫﺎي ارﺗﺒﺎﻃﯽ و ﺳﺒﮏ ﻫﺎي ﺣﻞ ﺗﻌﺎرض زﻧﺎن ﺷﺎﻏﻞ در ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮان

ﻣﻘﺪﻣﻪ: در ﺳﺎلﻫﺎي اﺧﯿﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻃﻼق ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮑﯽ از ﻣﺸﮑﻼت اﺳﺎﺳﯽ در رواﺑﻂ زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎ ﻫﺪف ﺗﺒﯿﯿﻦ ﻃﻼق ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺑﺮ اﺳﺎس اﻟﮕﻮﻫﺎي ارﺗﺒﺎﻃﯽ و ﺳﺒﮏﻫﺎي ﺣﻞ ﺗﻌﺎرض زﻧﺎن ﺷﺎﻏﻞ در ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮان اﻧﺠﺎم ﺷﺪ. روش ﭘﮋوﻫﺶ: روش ﭘﮋوﻫﺶ ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ از ﻧﻮع ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﯽ ﺑﻮد. ﺟﺎﻣﻌﻪ آﻣﺎري درﺑﺮﮔﯿﺮﻧﺪه ﮐﻠﯿﻪ زﻧﺎن ﺷﺎﻏﻞ ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮان در ﺳﺎل 1396 ﺑﻮد. 377 ﻧﻔﺮ ﺑﻪ روش ﻧﻤﻮﻧﻪﮔﯿﺮي ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﺧﻮﺷﻪاي ﺑﺮاي اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪﻧﺪ. اﺑﺰار اﻧﺪازه ﮔﯿﺮي ﺷﺎﻣﻞ ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ اﻟﮕﻮﻫﺎي ارﺗﺒﺎﻃﯽ )CPQ(، ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻃﻼق ﻋﺎﻃﻔﯽ ﮔﺎﺗﻤﻦ )2008( و ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ ﺳﺒﮏﻫﺎي ﺣﻞ ﺗﻌﺎرض رﺣﯿﻢ )ROCI-II( ﺑﻮد. ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎ: ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎي ﭘﮋوﻫﺶ ﻧﺸﺎن داد ﺑﯿﻦ اﻟﮕﻮي ارﺗﺒﺎﻃﯽ اﺟﺘﻨﺎﺑﯽ، اﻟﮕﻮي ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺗﻮﻗﻊ / ﮐﻨﺎرهﮔﯿﺮي، ﺳﺒﮏ ﺣﻞ ﺗﻌﺎرض ﻣﺴﻠﻂ و ﺳﺒﮏ ﺣﻞ ﺗﻌﺎرض اﺟﺘﻨﺎب ﮐﻨﻨﺪه ﺑﺎ ﻃﻼق ﻋﺎﻃﻔﯽ ارﺗﺒﺎط ﻣﺜﺒﺖ و ﻣﻌﻨﺎداري وﺟﻮد دارد. اﻣﺎ، اﻟﮕﻮي ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺳﺎزﻧﺪه، ﺳﺒﮏﻫﺎي ﺣﻞ ﺗﻌﺎرض ﯾﮑﭙﺎرﭼﮕﯽ، ﻣﻠﺰم ﺷﺪه و ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ارﺗﺒﺎط ﻣﻨﻔﯽ ﻣﻌﻨﺎداري ﺑﺎ ﻃﻼق ﻋﺎﻃﻔﯽ داﺷﺘﻨﺪ. ﻧﺘﺎﯾﺞ رﮔﺮﺳﯿﻮن ﮔﺎم-ﺑﻪﮔﺎم ﻧﺸﺎن داد ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﻟﮕﻮي ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺗﻮﻗﻊ / ﮐﻨﺎرهﮔﯿﺮي، اﻟﮕﻮي ارﺗﺒﺎﻃﯽ اﺟﺘﻨﺎﺑﯽ، ﺳﺒﮏ ﺣﻞ ﺗﻌﺎرض ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ و ﺳﺒﮏ ﺣﻞ ﺗﻌﺎرض ﻣﺴﻠﻂ 26 درﺻﺪ وارﯾﺎﻧﺲ ﻃﻼق ﻋﺎﻃﻔﯽ را ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺤﺚ و ﻧﺘﯿﺠﻪﮔﯿﺮي: ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ آﻣﻮزش اﻟﮕﻮﻫﺎي ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺳﺎزﻧﺪه و ﺳﺒﮏﻫﺎي ﺣﻞ ﺗﻌﺎرض ﻣﺜﺒﺖ در ﻣﺸﺎوره ﭘﯿﺶ از ﭘﯿﻮﻧﺪ زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ و ﻧﯿﺰ در آﻣﻮزش و درﻣﺎن ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﮕﯿﺮي از ﻃﻼق ﻋﺎﻃﻔﯽ در زوﺟﯿﻦ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﺎﯾﺪ.