اعجاز قرآن در قرآن؟

The Miracle of the Qur’an in the Qur’an

يكي از مهم ترين مسئله ها درباره اعجاز قرآن، پرسش از خاستگاه و شكل گيري اين نظريه و نحوه راهيابي آن به كلام و عقايد اسامي است. بسياري از عالمان قديم و جديد مسلمان به طور عمده با استناد به برخي آيات موسوم به آيات تحدي به ظاهر پذيرفته اند كه اين نظريه نيز، همچون بسياري از ديگر نظريه هاي كلامي، ريشه در خود قرآن دارد. نوشتار حاضر ترجمه مقاله اي از رادشايت است كه در آن از طريق تامل در مفهوم «آيه » و دقت در الگوي پيامبرشناسي قرآني، خوانش ديگري از آيات تحدي پيشنهاد شده است. بر اين اساس، آيات تحدي در بافت جدل با مخاطبان مكي صرفا بر ناتواني آنان در مقابله با قرآن دلالت دارند و با همانندناپذيري قرآن و مقوله اعجاز ارتباطي نمي يابند.

One of the most important issues about the miracle of the Qur’an is the question regarding its origin and the formation of this theory and how it can find way into Islamic theology and beliefs. Many of the old and new scholars, referring to some of the Qur’an verses known as Tahaddi verses (verses which invite to challenge), have apparently accepted that this theory, like many other theological theories, has its root in the Qur’an itself. The present paper is an article translated from Radscheit, in which a further reading of the Tahaddi verses is suggested through reflection on the meaning of the “Ᾱyah” (verse), and examining the Qur’anic prophetic pattern. Accordingly, Tahaddi verses in the context of debating with Maki audience merely point to their inability to challenge the Qur’an, and have nothing to do with the Qur’an uniqueness and miracle.