يك تجربه آموزشي: مطالعه خانوادگي

فاقد عنوان لاتين

«يادگيري از طريق مشاهده» يكي از نظريه‌هاي يادگيري است. باني اين نظريه بندورا است كه به طور مفصل به اين جنبه از يادگيري انسان پرداخته است. روان‌شناسان پيرو اين نظريه، در بررسي عوامل مربوط به شكل‌گيري رفتار، تنها به تحليل رويدادهاي محيطي كه رفتار فرد را برمي‌انگيزند يا آن را تحت سلطه يا كنترل خود قرار مي‌دهند، توجه ندارند، بلكه به بسياري از متغيرهاي شناختي كه در ذهن فرد در حال شكل‌گيري يا فعال است نيز توجه مي‌كنند. اين گروه از متغيرها شامل انديشه‌ها، برداشت‌ها، باورها و تصورات ذهني فرد درباره آن چيزي است كه مشاهده كرده است. در واقع، در اين نظريه، باور بر اين است كه رفتار فرد محيط را مي‌سازد و اين محيط نيز رفتار فرد را تحت تأثير قرار مي‌دهد. بنابراين، ما بسياري از مهارت‌ها، رفتارها، ارزش‌ها و شناخت‌هاي خود را از راه مشاهده رفتار و پيامدهاي آن ياد مي‌گيريم. خواه اين رفتار به خودمان و خواه به افرادي مربوط باشد كه در زندگي با آن‌ها مواجه مي‌شويم. بر اين پايه مي‌توان گفت، والدين در شكل‌گيري رفتار فرزندانشان نقش بسيار مؤثري دارند. اين مقاله به كارگيري طرحي با عنوان «خواندن با والدين دانش‌آموزان دوره ابتدايي» را بررسي مي‌كند كه در تدوين آن از اين نظريه يادگيري بهره گرفته شده است.

فاقد چكيده لاتين