ارزيابي روند تغييرات پوشش زمين در نوار ساحلي عسلويه شيرينو با استفاده از مدل LCM

روند افزايشي جمعيّت، توسعه نواحي سكونت گاهي و همچنين كاربري هاي انسان ساخت، سبب تغييرات پوشش زمين مي شود. در اين ميان، خطوط ساحلي درمقابل تغييرات پوشش زمين حسّاسيت بيشتري دارند؛ به همين دليل، در پژوهش حاضر روند تغييرات پوشش زمين در جنوب شرقي استان بوشهر از شهر عسلويه تا روستاي شيرينو ارزيابي شده است. در نوشتار پيش رو به‌منظور ارزيابي روند تغييرات پوشش زمين از تصاوير ماهواره اي لندست مربوط به سال هاي ۱۹۹۰،‌ ۲۰۰۰، ۲۰۱۰ و ۲۰۱۹ و مدل LCM استفاده شده است. روش كار به اين صورت است كه ابتدا نقشه هاي پوشش زمين تهيه شده و سپس روند تغييرات پوشش زمين به كاربري نواحي انسان ساخت و همچنين روند تغييرات خطّ ساحلي ارزيابي شده است. ارزيابي تغييرات صورت‌گرفته بيانگر اين است در طي سال هاي ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۹ تحت تأثير توسعه فعّاليّت هاي اقتصادي و به موازات آن توسعه نواحي سكونت گاهي، پالايشگاه ها و همچنين ساير تأسيسات مربوط به شركت نفت، كاربري نواحي انسان ساخت با تغييرات قابل توجّهي روبه رو شده است. با توجّه به موقعيّت محدوده مطالعاتي و نوع كاربري انسان ساخت (پالايشگاه ها و ساير تأسيسات و زيرساخت هاي مربوط به شركت نفت)، روند تغييرات اين كاربري بيشتر به سمت نوار ساحلي بوده است و همين امر سبب شده تا در طي اين دوره ۲۹ ساله، ۲/۱۱ كيلومتر مربع از دريا به خشكي تبديل شود؛ همچنين با توجّه به توسعه فعّاليّت هاي اقتصادي و فراهم آمدن شرايط شغلي، نواحي سكونت گاهي در شهر عسلويه و نخل با رشد قابل توجّهي روبه رو شده است و عوامل انساني بيشتر سبب تغيير ماسه زار ها به كاربري نواحي انسان ساخت شده است.