تأثير تاريخ كاشت و رژيم هاي مختلف آبياري بر عملكرد و راندمان مصرف آب در ذرت دانه اي

به منظور تعيين تاريخ كاشت مناسب تر و مديريت آب آبياري در دوره رشد ذرت دانه اي (S.C.704) آزمايشي در قالب كرت هاي خرد شده بر پايه طرح بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار در دو سال زراعي 95-1394 در مزرعه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي دانشگاه تهران انجام شد. عوامل آزمايشي شامل سه تاريخ كاشت: يكم ارديبهشت، بيست و يكم ارديبهشت و دهم خرداد در كرت هاي اصلي و چهار سطح آبياري (I40:40%ETc, I60:60%ETc, I80:80%ETc and I100:100%ETc) براساس نياز آبي گياه در كرت هاي فرعي اجرا شد. نتايج نشان دهنده كاهش عملكرد دانه به ميزان 44 و 49 درصد به ترتيب در سال اول و دوم آزمايش در تيمار تنش كم آبياري بر اساس 40 درصد نياز آبي در مقايسه با تيمار شاهد آبياري بر اساس 100 درصد نياز آبي گياه بود. عملكرد دانه در سال دوم به طور معني داري (0.01 ≤p) به اثر متقابل بين تاريخ كاشت و آبياري واكنش نشان داد به نحوي كه سطوح بالاي تبخير و تعرق و تنش حرارتي شديد با اثر منفي بر مرحله گرده افشاني ذرت از عوامل اصلي تأثيرگذار در كاهش عملكرد دانه در تاريخ كاشت بيست و يكم ارديبهشت و دهم خرداد بودند. بالاترين مقادير راندمان مصرف آب عملكرد دانه و زيست توده در تيمار كم آبياري (I40) مشاهده شدند. ذرت هاي كاشته شده در تاريخ كاشت يكم ارديبهشت با افزايش طول دوره رشد و شرايط دمايي مناسب براي پرشدن دانه از توانايي بيشتري در توليد دانه هاي با وزن بالا برخوردار بودند. با توجه به شرايط اقليمي منطقه، اتلاف آب از طريق تبخير سطحي در ابتداي فصل رشد به مراتب كمتر مي باشد. بنابراين انتخاب تاريخ كاشت زودهنگام ذرت دانه اي و پرهيز از آبياري هاي مازاد بر نياز گياه براي دست يابي به حداكثر عملكرد بهينه و بهبود راندمان مصرف آب حائز اهميت مي باشند.