اثر قطع آبياري در مراحل زايشي و كاربرد كودهاي زيستي و متانول بر عملكرد و برخي صفات بيوشيميايي نخود(.Cicer arietinum L)

به منظور بررسي اثر قطع آبياري در مراحل زايشي و كاربرد كودهاي زيستي و متانول بر عملكرد و برخي صفات بيوشيميايي نخود، آزمايش فاكتوريلي در قالب طرح پايه بلوك‌هاي كامل تصادفي با سه تكرار در سال زراعي 1396 اجرا شد. فاكتورهاي آزمايشي كاربرد متانول در سه سطح (عدم مصرف به‌عنوان شاهد، كاربرد 20 و30 درصد حجمي)، كودهاي زيستي در چهار سطح (محلول پاشي با آب به‌عنوان شاهد، كاربرد ريزوبيوم لگومينوزاروم، كاربرد توام ميكوريز و ريزوبيوم لگومينوزاروم، كاربرد ريزوبيوم لگومينوزاروم با سودوموناس و ميكوريز) و سه سطح آبياري (آبياري كامل به‌عنوان شاهد، محدوديت شديد آبي يا قطع آبياري در مرحله گلدهي و محدوديت ملايم آبي يا قطع آبياري در مرحله شروع نيام‌دهي) را شامل مي‌شدند. نتايج نشان داد كه قطع آبياري در مرحله گلدهي محتواي پرولين و فعاليت آنزيم‌هاي آنتي اكسيداني (همچون كاتالاز، پراكسيداز و پلي فنل اكسيداز) افزايش، ولي محتواي كلروفيل، عملكرد كوانتومي و عملكرد دانه‌ي نخود را كاهش داد. كاربرد متانول فعاليت آنزيم‌هاي آنتي اكسيدان را كاهش ولي محتواي پرولين، كلروفيل و عملكرد كوانتومي را افزايش داد. همچنين كاربرد كودهاي زيستي موجب افزايش محتواي پرولين، فعاليت آنزيم‌هاي آنتي اكسيداني، محتواي كلروفيل، عملكرد كوانتومي و عملكرد دانه شد. آبياري كامل با مقادير بالاي متانول و كاربرد توام ميكوريز با ريزوبيوم و سودوموناس 111 درصد عملكرد دانه را در مقايسه با عدم استفاده از متانول و كودهاي زيستي تحت شرايط قطع آبياري در مرحله گلدهي افزايش داد.