معلم شيشه اي

در دوره راهنمايي، دانستن اينكه اسم كوچك معلمانمان چيست يك آرزو بود؛ يا اگر آنها را در خيابان با همسر و فرزندان مي ديديم نقل محفل زنگ تفريح هايمان تا يك هفته مي شد! در دبيرستان فاصله كمتري با معلمانمان احساس مي كرديم و در اين ميان معمولا محبوبترين معلمين ما آنهايي بودند كه با ايجاد فضايي دوستانه در كلاس و بيرون كلاس، با ما در اردو و زنگ تفريح و ورزش همراه مي شدند و بيش از حرف، با رفتارشان بر ما تأثير مي گذاشتند. البته همچنان ادب و احترام معلم ـ شاگردي پابرجا بود و ما به خودمان اجازه شكستن ديوار فرضي و ارتباط دوستانه خارج از محيط مدرسه را نمي داديم. اين روزها اما از همان جلسه اولي كه سر كلاس ميروم بچه ها به دنبال شماره تلفن من هستند تا بتوانند مرا به گروه تلگراميشان اضافه كنند و با هم ارتباط داشته باشيم! در فاصله بين كلاس و اتاق دبيران هم چندتايي از دانش آموزان با صدايي آرام و لبخندي بر لب نشاني صفحه شخصي اينستاگرامم را مي پرسند. البته كه در نهايت هر دو گروه بچه ها با مقاومت من رو به رو مي شوند؛ چون من ارتباط شخصي تلفني و مجازي را به بعد از فارغ التحصيليشان موكول مي كنم. البته همه همكارانم به سختگيري من نيستند و بعضاً در همان جلسه شماره يا نشاني شبكه اجتماعيشان را روي تخته مي نويسند و به تعداد «دنبال كنندگان» يا همان فالوئرهاشان اضافه مي كنند. اگرچه من با آنها موافق نيستم اما همه در يك نكته مشتركيم: بچه ها پيدايمان مي كنند! يعني بالاخره تا آخر سال چند نفرشان به هر شيوه ممكن مرا در شبكه هاي اجتماعي پيدا مي كنند و هفته به هفته احوال من و نمره ها و تكاليفشان را مي پرسند! بديهي است كه ميتوان از ظرفيت كم نظير شبكه هاي اجتماعي در امر آموزش استفاده هاي فراواني كرد. آنچه در اين نوشتار مورد توجه قرار گرفته ملاحظاتي است در مورد نحوه حضور شخصي معلمان در شبكه هاي اجتماعي.