نياكان اوست‌ها: (آلان‌ها، آس‌ها و اوس‌ها در مسير تداوم و تحول؛ بر پايۀ منابع تاريخي ايراني)

اوست‌ها در مركز كوهستان بزرگ قفقاز در دو سوي گذرگاه داريال ساكن هستند. شماري مسلمان و شماري مسيحي‌اند. نتايج پژوهش‌هاي علمي و خودآگاهي هويتي اوست‌ها حاكي از خويشاوندي آنان با ايرانيان است و تبار ايشان‌را در زنجيره‌اي از سكاها، سرمت‌ها، آلان‌ها و آس‌ها و سرانجام اوس‌ها و اوست‌ها ترسيم مي‌كند. آلان‌ها و آس‌ها كه پيشينۀ آنها به سده‌هاي واپسين پيش از ميلاد بازمي‌گردد، متأخرترين نياكان اوست‌ها‌ محسوب مي‌شوند، مردماني‌كه حضور يافتن‌شان در سرحدات شمالي ايران، آنها را براي ايرانيان واجد اهميتي درخور ساخت. در مقالۀ حاضر به جستجوي بخشي از زنجيرۀ نياكان اوست‌ها، يعني آلان‌ها و آس‌ها و تحول اين نام‌ها در كتيبه‌ها و مكتوبات به‌جا مانده از دوران ايران پيش از اسلام و همچنين آثار چاپ‌شده تاريخ‌نويسان، سفرنامه‌نويسان، اندرزنامه‌نويسان و شاعران ايراني به زبان فارسي تا دورۀ قاجار پرداخته مي‌شود. يافته‌هاي اين پژوهش حاكي از تطابق بزنگاه‌هاي حيات نياكان اوست‌ها و تحول نام‌هاي ايشان در منابع ايراني با نتايج پژوهش‌هاي تاريخي به زبان‌هاي مختلف و دستاوردهاي باستان‌شناسي و زبان‌شناسي است.