الزامات حمل‌كنندۀ كالاي خطرناك در مقررات ملّي و بين‌المللي حاكم بر حمل و نقل زميني (جاده‌اي-ريلي) كالا

حمل‌ و نقل زميني (جاده‌ايريلي) كالاي خطرناك با وجود نقش مؤثري كه در توسعه مبادلات تجاري و رفع نيازهاي صنعتي دارد؛ داراي خطري بالقوه براي جان و مال انسان‌ها و سلامت محيط‌زيست است. از اين رو در مقررات ملّي و بين‌المللي به‌منظور پيشگيري از وقوع حادثه و به حداقل رساندن تأثيرات آن، الزامات ويژه‌اي براي اشخاص دخيل در حمل اين نوع كالا پيش‌بيني‌شده است. الزامات مزبور اعم از تصريح يا عدم تصريح بدان در قرارداد، جزء مقررات امري است كه بر قرارداد بار مي‌شود و از آثار آن به شمار مي‌آيد. حمل‌كنندۀ كالاي خطرناك يكي از طرفين قرارداد حمل است كه نقش مهمي در كنترل مخاطرات ناشي از حمل اين نوع كالا در طول مسير حمل دارد. از اين رو پژوهش حاضر درصدد است به روش توصيفي تحليلي هر يك از وظايف ويژه حمل‌كننده كالاي خطرناك و ويژگي آن‌ها را با توجه به قرارداد حمل و مقررات بين‌المللي حاكم بر حمل‌ و نقل زميني تبيين كرده و به بررسي تطبيقي با مقررات ايران بپردازد. نتايج اين پژوهش حاكي از اين است كه حمل‌كننده آگاه به ماهيت خطرناك كالا، ملزم به رعايت حداكثر مراقبتاز ايمني فرايند حمل به‌منظور پيشگيري از خسارت و حفظ نفع عمومي است. وي مكلف است در انتخاب كاركنان مجرب و آموزش‌ديده، بارگيري، بارچيني و تخليۀ مناسب كالا،استفاده از وسيلۀ نقليه مجهز و متناسب با ماهيت كالا و بازرسي شرايط ظاهري محموله نيز مراقبت حداكثري داشته باشد. البته در برخي مقررات حداكثر مراقبت براي استفاده از وسيله نقليه سالم و مناسب كافي نبوده بلكه حمل‌كننده تنها با اثبات علت خارجي و غيرقابل‌اجتناب از مسئوليت معاف مي‌شود.