مقايسۀ روش‌هاي تجربي برآورد تبخير و تعرق براساس داده‌هاي لايسي‌متري (مطالعۀ موردي: دشت كاشان)

برآورد تبخير و تعرق در سطح منطقه‌اي، يكي از مؤلفه‌هاي مهم براي مديريت بهينۀ منابع آب است. روش‌هاي تجربي زيادي براي برآورد تبخير و تعرق گياه مرجع وجود دارد، ولي اين روش‌ها نتايج يكساني براي همۀ مناطق نشان نمي‌دهند. مطالعات لايسي‌متري به‌‌منظور تعيين مناسب‌ترين روش در هر منطقه به كار مي‌رود. لذا در اين تحقيق براي تعيين مناسب‌ترين روش برآورد تبخير و تعرق در منطقۀ مورد مطالعه، آزمايشي به‌مدت 6 ماه در سال آماري 1391ـ1392 با استفاده از 4 دستگاه لايسي‌متر زهكش‌دار در دانشگاه كاشان اجرا شد. همچنين انواع روش‌هاي تجربي برآورد تبخير و تعرق و تشتك تبخير بر اساس داده‌هاي لايسي‌متري مورد مقايسه قرار گرفتند. در نهايت، نتايج برآورد مجموع تبخير و تعرق ماهانه با استفاده از لايسي‌متر در منطقۀ طرح در ماه‌هاي دي، بهمن، اسفند، فروردين، ارديبهشت و خرداد به‌ترتيب برابر 24.49، 38.39، 51.52، 73.87، 119.77 و 180 ميلي‌متر به دست آمد. همچنين از ميان روش‌هاي مورد بررسي، روش تورنت‌وايت به‌ترتيب با 2R، R، NSC، RMSE و MBE برابر 0.95، 0.97، 0.986، 4.29 و 1.15 از دقت بيشتري برخوردار بود كه به‌عنوان مناسب‌ترين روش برآورد تبخير و تعرق در منطقۀ مورد مطالعه معرفي مي‌شود. پس از آن، روش‌هاي جنسن هيز اصلاح‌شده، بلاني‌كريدل، جنسن‌ هيز، هارگريوز ساماني، تشتك تبخير و فائو پنمن مانتيث در رتبه‌هاي بعدي قرار مي‌گيرند. در نهايت روش پنمن با 2R برابر 0.58 كمترين دقت را داشت.