بررسي نقش واسطه اي جوعاطفي خانواده در رابطه ميان تاب آوري و شادكامي در دانش آموزان

هدف از پژوهش حاضر شناسايي نقش واسطه‌ اي جوعاطفي خانواده در رابطه ميان تاب ‌آوري با شادكامي بوده است. روش پژوهش غيرآزمايشي و طرح آن از نوع همبستگي (پيش ‌بين) است. جامعه آماري اين تحقيق دانش ‌آموزان دختر و پسر دورۀ متوسطه دوم (سال دوم، سوم و پيش ‌دانشگاهي يا همان سال چهارم) با ميانگين سني 16 سال شهر بروجرد در سال تحصيلي 961395 بوده است. بر اساس جدول كرجسي و مورگان (1970) 320 نفر از اين جامعه براي نمونه كفايت مي ‌كند، اما با توجه به ريزش و براي كفايت بهتر 380 نفر با روش نمونه ‌گيري خوشه اي چندمرحله‌ اي انتخاب شدند. داده ‌هاي پژوهش با استفاده از پرسشنامه ‌هاي جو عاطفي خانواده هيل ‌برن (1964)، مقياس تاب ‌آوري كانر و ديويدسون (2003) و همچنين پرسشنامه شادكامي آكسفورد (2002) گردآوري شدند. براي تجزيه و تحليل داده‌ ها از روش آماري تحليل مسير و نرم‌ افزار ليزرل (Lisrel 8.8) استفاده شد. با توجه به نتايج و بر اساس شاخصهاي موجود (NFI، CFI، AGFI، GFI، RMSEA) مي ‌توان گفت كه مدل تجربي از برازش لازم برخوردار است و جو عاطفي خانواده مي ‌تواند ميانجي روابط تاب ‌آوري با شادكامي باشد. با توجه به يافته‌ هاي پژوهش جوعاطفي خانواده در رابطۀ ميان تاب‌ آوري و شادكامي دانش‌ آموزان به مثابه واسطه عمل مي‌ كند. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه تاب ‌آوري افزايش جوعاطفي مثبت خانواده را در پي دارد و جوعاطفي خانواده نيز زمينۀ لازم را براي برخوردار شدن از سطوح بالاتر شادكامي فراهم مي ‌آورد. نتيجه كلي پژوهش اينكه تاب‌ آوري بر جوعاطفي و جوعاطفي نيز بر شادكامي تأثيرگذار است.