پيش‌بيني انگيزش پيشرفت دانشجويان بر اساس خود ناتوان‌سازي تحصيلي، خودكارآمدي تحصيلي، نگرش‌هاي ناكارآمد و معناي تحصيل

انگيزه پيشرفت گرايش به تلاش براي انتخاب و انجام فعاليت‌هايي كه هدف آنها رسيدن به موفقيت يا دوري از شكست است. اين پژوهش با هدف پيش‌بيني انگيزش پيشرفت دانشجويان بر اساس خود ناتوان‌سازي تحصيلي، خودكارآمدي تحصيلي، نگرش‌هاي ناكارآمد و معناي تحصيل انجام شد. روش پژوهش از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل كليه دانشجويان خوابگاهي پسر دانشگاه تهران و نمونه آماري شامل 293 نفر بود كه به صورت در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل مقياس انگيزش پيشرفت هرمنس (1977)، خود ناتوان‌سازي تحصيلي جونز و رودولت (1982)، خودكار آمدي تحصيلي جينگز و مورگان (1999)، نگرش‌هاي ناكارآمد بك و وايسمن (1987) و معناي تحصيل هندرسونكينگ و اسميت (2006) بود. داده‌ها با استفاده از آزمون آماري همبستگي پيرسون، رگرسيون و t تحليل شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه رابطه بين خود ناتوان‌سازي تحصيلي، خودكارآمدي تحصيلي و معناي تحصيل با انگيزش پيشرفت در سطح 0.01 مثبت و معنادار است و رابطه نگرش‌هاي ناكارآمد با انگيزش پيشرفت منفي و معنادار است(P 0/01 ). همچنين نتايج تحليل رگرسيون نشان داد كه متغيرهاي پيش‌بين 21 درصد از واريانس انگيزش پيشرفت را تبيين مي‌كنند. نتايج اين پژوهش به شناسايي عوامل مؤثر بر انگيزش پيشرفت كمك كرده و لزوم توجه بيشتر مسئولان را به اين عوامل جهت ارتقاي انگيزش پيشرفت و موفقيت‌هاي بعدي نشان مي‌دهد.