دوره كارشناسي‌ارشد مديريت آموزشي در ترازوي تحليل و نقد

هدف: اغلب بحران‌هاي تربيتي و مسائل آموزشي در خلأ دانشي تعليم ‌و تربيت ريشه دارد. دانش تعليم ‌و تربيت بيش از همه محصول فعاليت‌هاي علمي دوره‌هاي تحصيلات تكميلي است. مديريت آموزشي يكي از علوم تربيتي است كه در چند دهه اخير به‌لحاظ كمي رشد بسيار زيادي داشته و اغلب دانشكده‌هاي علوم تربيتي به تأسيس و اجراي دوره‌هاي ارشد و دكتري پرداخته‌اند. ولي پرسش اين است كه سهم رشته مديريت آموزشي در پيشرفت دانش تعليم ‌و تربيت و حل مسائل تربيتي كشور چيست. براي پاسخ به اين پرسش در تحقيق حاضر تلاش شده وضعيت موجود برنامه‌درسي رشته مديريت آموزشي در مقطع كارشناسي‌ارشد با رويكرد كيفي و با كمك روش تحقيق موردي، مورد بررسي قرار گيرد. مواد و روش‌ها: جامعه تحقيق اعضاي هيأت علمي و دانشجويان دكتري مديريت آموزشي هستند كه با روش نمونه‌گيري هدفمند و در دسترس، 11 نفر جهت مصاحبه كيفي و نيمه‌ساختاريافته انتخاب شدند. داده‌هاي حاصل با استفاده از روش تحليل كيفي نظام‌مند اشتراوس و كوربين مورد تحليل قرار گرفت. بحث و نتيجه‌گيري: يافته‌هاي تحقيق بيانگر مسايل و چالش‌هاي متعددي است كه از سطح آشكار اشتغال تصادفي و سردرگمي حرفه‌اي دانش‌آموختگان تا مسائل نظري و غيرملموس هم‌چون جايگاه و قلمرو نامشخص مديريت آموزشي را شامل مي‌شود. درخصوص بازنگري و اصلاح وضعيت موجود نيز بازنگري همه‌جانبه و راهبردي در مجموعه‌اي از عوامل متعدد برنامه‌درسي ضرورت پيدا مي‌كند. از اين‌رو، دوره‌هاي تحصيلات تكميلي مديريت آموزشي بايستي متوجه تربيت دانشجوياني باشند كه در درك، تحليل، نقد و طراحي و بازآفريني نهادها و سيستم‌هاي آموزشي توانمند باشند.