مقايسه «الگوي راهبردي برنامه ريزي پيشگيري از جرم» با الگوهاي جزئي نگر

يكي از اساسي‌ترين الزامات ارتقاء اثربخشي برنامه هاي پيشگيري از جرم در هر كشوري، طراحي الگوي بهينه براي برنامه ريزي و ساماندهي اقدامات پيشگيرانه است. عليرغم همه تلاش هاي صورت‌گرفته در اين زمينه، الگوهاي مرسوم (جزئي نگر) برنامه ريزي پيشگيري به علت داشتن ضعف هاي متعدد كارآيي چنداني ندارند. در اين پژوهش كه از نظر هدف كاربردي و از حيث روش اسنادي و ابزار گردآوري اطلاعات آن فيش برداري است، تلاش مي گردد در خلال مقايسه الگوي راهبردي با الگوهاي جزئي‌نگر برنامه ريزي پيشگيري از جرم، خلأهاي موجود در الگوهاي جزئي نگر شناسايي و از اين رهگذر مزيت بكارگيري الگوي راهبردي نسبت به الگوهاي جزئي‌نگر مشخص گردد.  نتايج پژوهش نشان مي‌دهد، الگو ‌هاي جزئي نگر عموماً به دليل ساده انگاري مفهوم جرم و پيشگيري، عدم توجه به ارتقاء دانش كنشگران پيشگيري، عدم شفافيت در فرآيند اجرا، عدم توجه به جهت گيري استراتژيك، عدم ارزيابي محيط سازمان هاي متولي، توجه صرف به راهبردهاي ناظر بر حذف جرم و در برخي موارد نداشتن جنبه كاربردي، توفيق چنداني در پيشگيري از جرم نداشته ‌اند و تلاش‌هاي صورت‌گرفته جهت ارتقاء اثربخشي برنامه‌هاي پيشگيري را به شكست كشانده‌اند. به عكس، الگوي راهبردي برنامه‌ريزي پيشگيري از جرم به دليل ارائه تصويري كلان از فرآيند پيشگيري، توجه به جهت‌گيري استراتژيك، توجه توأمان به محيط و جرم، توجه به سياست‌هاي كلي و نيز نحوه تعيين و انتخاب راهبردها در مقايسه با الگوهاي جزئي نگر از كارآمدي به مراتب بيشتري برخوردار مي‌باشد. استفاده از اين الگو با درنظر گرفتن شرايط بومي، مي‌تواند برنامه‌هاي پيشگيري از جرم در ايران را با توفيق بيشتري نسبت به وضعيت موجود روبرو سازد.