رابطه مسير شغلي بي‌مرز و استخدام پذيري: نقش صلاحيت‌هاي مسير شغلي

هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه بين مسير شغلي بي مرز و استخدام پذيري با ميانجي گري صلاحيت هاي مسير شغلي بود روش پژوهش، همبستگي از نوع مدل سازي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري، كليه كاركنان شركت هاي توليدي صنعتي شهر اصفهان بود. نمونه اي به حجم 192 نفر به روش نمونه گيري در دسترس از بين سه شركت انتخاب شد. به منظور گردآوري داده ها از مقياس هاي نگرش هاي مسير شغلي بي مرز بريسكو و هال،2006، ميزان گرايش استخدام پذيري (فوگيت وكاينيكي،2008)، اطلاعات خود (كالانان و گرينهاوس،1992)، مهارت هاي مرتبط باشغل مسيرشغلي ابي و همكاران،2003 و وسعت شبكه هاي داخلي وخارجي (ابي، باتس و لاك وود، 2003) استفاده شد. نتايج نشان داد كه صلاحيت دانستن چرايي در رابطه بين طرز تفكر بي مرز و استخدام پذيري، يك ميانجي نسبي بود اما در رابطه بين گرايش به تحرك سازماني و استخدام پذيري، نقش ميانجي نداشت. همچنين صلاحيت دانستن چه كسي در رابطه مسير شغلي بي مرز و استخدام پذيري يك ميانجي نسبي به حساب آمد. صلاحيت دانستن چگونگي نيز در رابطه بين طرز تفكر بي مرز و استخدام پذيري، يك ميانجي نسبي و در رابطه بين گرايش به تحرك سازماني و استخدام پذيري يك ميانجي كامل بود. در مجموع مي توان گفت كه طرز تفكر بي مرز از طريق صلاحيت هاي مسير شغلي مي تواند به استخدام پذيري منجر شود.