ميانگين زمان ماندگاري كربن14- ماده آلي خاك تحت اقليم‏‌هاي متفاوت در بخشي از مراتع استان خوزستان، ايران

امروزه به منظور كاهش مشكل گرمايش جهاني، خاك به ‏عنوان مخزني براي ذخيره كربن در خشكي مطرح شده است. از اين‌رو هدف اين پژوهش بررسي نقش اقليم بر ميانگين زمان ماندگاري راديوكربن در خاك‌ هاي سطحي و زيرسطحي بخش‌ هايي از مراتع استان خوزستان بوده است. براي اين‏ منظور، مراتع در دو منطقه ايذه و رامهرمز با دو اقليم متفاوت انتخاب شدند. در هر دو منطقه پروفيل شاهد به منظور تعيين خصوصيات فيزيكي و شيميايي خاك، اشكال كربن و نسبت ايزوتوپي كربن-14 مطالعه گرديد. نتايج نشان داد ميانگين زمان ماندگاري اعماق متناظر در پروفيل رامهرمز با ميانگين ساليانه بارندگي كم‌تر، بيش‌تر از پروفيل ايذه بود كه دليل آن مي ‌تواند ورود بيش‌تر مواد آلي تازه در منطقه ايذه باشد. هم‌چنين برخلاف پروفيل منطقه ايذه، ميانگين زمان ماندگاري كربن با عمق در منطقه رامهرمز افزايش نيافت كه علت آن مي‌‏تواند مقدار رس و رسوبي بودن منطقه باشد. در كل سن كربن-14 در افق ‌هاي سطحي مناطق مطالعه شده بيش‌تر تحت تأثير عواملي مانند اقليم‏، مديريت اراضي و وجود اشكال كربن‏ حساس به تجزيه بود. ليكن در افق ‌هاي عمقي سن كربن بيش‌تر تابعي از ساير عوامل به ويژه نوع خاك، مقدار رس، موقعيت توپوگرافيك (فرسايشي يا رسوبي بودن) و تغييرات شديد پارامترهاي خاك با عمق، مانند چگالي ظاهري، بود تا اقليم منطقه.