همكاري علمي نويسندگان در مجله پايش بين سال‌هاي 1390 تا 1397

سابقه و هدف: همكاري علمي بين نويسندگان حوزه ‌ي پزشكي روز به روز در حال افزايش است. با توجه به نقش همكاري‌ علمي در افزايش كيفيت و كمّيت توليدات علمي، اين مطالعه با هدف انعكاس همكاري علمي بين نويسندگان در نشريه پايش انجام شد. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع علم‌سنجي است. تمام مقالات منتشر شده مجله پايش بين سال‌هاي ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۷ بررسي شدند. مقالات از نظر فراواني نويسندگان، ميانگين تعداد نويسندگان به ازاي هر مقاله، دانشگاه‌ها/ موسسات و نويسندگان پركار، همكاري درون و برون‌ دانشگاهي، فراواني جنسيت و ضريب همكاري گروهي بين نويسندگان محاسبه شد. جهت آناليز داده‌ها از نرم‌افزار SPSS ۲۳ و براي پاسخ به فرضيه‌ها از آزمون كاياسكوئر استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد در نگارش ۵۰۵ مقاله منتشر شده، ۲۲۰۶ نويسنده مشاركت داشته‌اند. ميانگين تعداد نويسندگان در هر مقاله ۴/۴۹ نفر گزارش شد. ضريب همكاري علمي در مجله پايش ۰/۷۳ به‌ دست آمد. تنها ۸ مقاله از كل مقالات (۱/۵ درصد) تك نويسنده هستند و الگوي غالب هم‌نويسندگي ۴ نويسنده بود. بين جنسيت نويسنده اول با تعداد نويسندگان همكار، ارتباط آماري معني‌داري وجود دارد (P value ۰/۰۵). در مقالاتي كه زنان به عنوان نويسنده اول بودند، تعداد نويسندگان، در مقايسه با ديگر مقالات بيشتر بوده است. نتيجه‌گيري: همكاري علمي نويسندگان در مجله پايش در سطح مطلوبي قرار دارد. با توجه به اهميت ساير الگوهاي همكاري نياز است مطالعات بيشتري بر روي مجله پايش انجام گيرد تا وضعيت جامع‌تري از همكاري‌ علمي در اين مجله مشخص و جهت سياستگذاري‌هاي موثر در اختيار مسئولين آن قرار گيرد.