راهنمايي در كنار: بخش اول

در زماني نه چندان دور تابلوي سر در مدرسه‌هايي را مشاهده مي‌كرديم كه روي آن‌ها، قبل از اسم مدرسه نوشته شده بود «هوشمند». داستان هوشمند‌سازي دركشور ما با الگو‌برداري از برخي كشورها همچون مالزي (كه خود تجربه ناموفقي را پشت سر گذاشت)، از دهه 80، با بحث آموزش ICDL براي معلمان شروع شد. بعد هم بحث هوشمند‌سازي مدرسه‌ها خيلي شتاب گرفت. تلاش بسياري از مسئولان آموزش‌و‌پرورش براي كارامد و به روز كردن مدرسه‌ها، به ابلاغ بخش‌نامه‌هاي متعدد براي مديران به‌منظور تهيه تخته ‌هوشمند و وسايل مرتبط معطوف بود و بعد هم تغيير تابلوي سر در مدرسه. اما از هوشمندانه استفاده كردن از فناوري‌هاي نوين خبري نبود و استفاده از اين ابزار موفقيت زيادي براي معلمان به ارمغان نياورد. يادگيري معكوس نوعي رويكرد معلمي است نه مهندسي و صرفاً موضوع سخت‌افزار نيست. در آغاز، اين شيوه يك حركت از طرف معلمان بود، نه بخش‌نامه‌اي از اداره آموزش‌و‌پرورش. برخي از معلمان دور يكديگر جمع شدند و مطالبشان را به اشتراك گذاشتند و خودشان تلاش كردند فرايند ياددهي و يادگيري كلاس خود را با انتخاب، سازمان‌دهي و ارائه محتوا اصلاح كنند. بنابراين، يك جنبش از پايين به بالا بوده است و نه برعكس. يادگيري معكوس مي‌تواند نوعي تغيير تدريجي باشد. معلم‌ها ممكن است در موضوعي خاص با يك فيلم كوتاه، آرام‌آرام محتواي آموزشي خود را تدارك ببينند و سال‌هاي بعد بتوانند از آن‌ها به‌طور جامع استفاده كنند. بنابراين، انتظار مي‌رود اين تغيير از يادگيري مستقيم به معكوس، به تدريج صورت گيرد. در اين حال، روش نوپاي معكوس نيازمند ثبت و نشر تجربه‌هاي بومي مربوطه؛ به‌منظور نقد و ترويج آن، است. نگارنده در يادداشت‌هاي قبلي به تجربه‌هاي محتوايي پرداخت كه غالباً به ويديو‌هاي آموزشي و همچنين ترسيم كلي و تبيين سؤال‌ها و ابهامات مطرح شده در يادگيري معكوس ناظر بود. از اين شماره تجربه‌هاي فرايندي در اين روش مطرح مي‌شوند.