مباني توسل به زور و ممنوعيت آن در حقوق بين المللي با تاكيد بر منشور سازمان ملل متحد

فاقد عنوان لاتين

توسل به زور و ممنوعيت ان دو اصل مهم در حقوق بين الملل هستند كه مباحث زيادي پيرامون ِن دو مفهوم مطرح شده است هدف اين مقاله بررسي مباني توسل به زور و ممنوعيت آن در حقوق بين المللي است تحليل پيشينه توسل به زور نشان داده است توسل زورتوسط هركشوري بر عليه كشور ديگراز منظر اسناد بين المللي از جمله منشور سازمان ملل محكوم است .هيچ كشوري مجاز به استفاده از زور درروابط بين المللي نيست .تنها يك كشور زماني مي تواند از زور استفاده نمايدكه مورد تجاوز واقع شده باشد ودر مقام دفاع از خود متوسل به زور شود. مداخله بشر دوستانه و توسل به زور تنهادر صورتي مي تواند مجاز تلقي شود كه شوراي امنيت سازمان ملل متحد نقض سيستماتيك و گسترده حقوق بشر را تشخيص دهد و آنرا مغاير با صلح و امنيت بين المللي بداند كه آنرا به طور جدي تهديد مي كند. بنابراين توسل به زوري كه شامل تهديد به زور و يا استفاده از زور بدون مجوز رسمي شوراي امنيت باشد، نقص صريح مشنور سازمان ملل محسوب مي گردد ماده 51 منشور سازمان ملل متحد كه توسل به قواي قهريه و اقدام زور گرايانه يك جانبه را در اعمال حق دفاع مشروع خواه به صورت فردي و يا دسته جمعي در مقابل حمله مسلحانه مجاز دانسته است. بنابراين اصل توسل به زور در روابط بين الملل در صورت نقض حاكميت يا حقوق بشر توسط يكي از اعضاي سازمان ملل رابايد با حساسيت خاصي توسط سازمان ملل بكار گرفته شود تا موجب نقض حاكميت وتوسل يكجانبه استفاده از قدرت توسط كشورهاي قويتر تلقي نشود.

فاقد چكيده لاتين