مكان يابي براي اسكان موقت پس از وقوع زمين لرزه تحت شرايط عدم قطعيت با استفاده از منطق فازي كلاسيك و منطق فازي شهودي مطالعه موردي: منطقه دو شهرداري تهران

زمين ‌لرزه يكي از پر تكرار ترين سوانح طبيعي در دنيا بوده كه ساليانه منجر به خسارات مالي و جاني فراواني مي ‌شود.  يكي از مهمترين موارد مرتبط با كاهش بحران ناشي از زمين ‌لرزه چه در مرحله برنامه ‌ريزي و چه بعد از رخداد آن در مرحله امداد، يافت مكان ‌هاي مناسب براي اسكان موقت مردم مي ‌باشد.  مكان يابي بويژه در شرايط بحران همواره با عناصر عدم قطعيت و نايقيني همراه است.  از اينرو روش ‌هاي قطعي و كلاسيك بدون دخالت عناصر نايقيني بطور معمول به نتايج قابل قبولي منتج نمي‌ شوند.  با وجود آنكه استفاده از روش ‌هاي مبتني بر منطق و نظريه مجموعه ‌هاي فازي يك روش مناسب و متداول براي مدل ‌سازي ‌هاي نايقيني بوده، اما اين مدل داراي كاستي ‌هايي نيز هست.  يكي از كاستي ‌هاي آن تعيين تابع عضويت قطعي براي هر پارامتر مورد استفاده است.  از طرف ديگر نظريه فازي متداول امكان توصيف متغيرهاي زباني ناشي از شك، دودلي و وجود قراين و شواهد مختلف و مزاحم را ندارد.  مهم ‌ترين مشكل براي استفاده از اين روش زماني نمود پيدا مي ‌كند كه با كمبود داده مرتبط مواجه باشيم.  ما در مقاله حاضر از نظريه فازي شهودي براي رفع مشكلات ياد شده بهره جسته ‌ايم.  روش  و مدل پيشنهادي در منطقه دو تهران پياده ‌سازي شد.  با توجه به نتايج اخذ شده مي ‌توان نتيجه گرفت روش پيشنهادي بويژه در شرايط عدم وجود داده مناسب، كافي و مرتبط و همچنين وجود متغيرهاي مشكوك عملكرد بهتري نسبت به روش ‌هاي متداول دارد.