طراحي مدلي مكان محور براي ارزيابي مكاني فضايي كاربري اراضي شهري با رويكرد مديريت بحران مورد پژوهش: منطقه 19 شهرداري تهران

شهرها اغلب محل تراكم بسيار زياد جمعيت و پديده ‌هاي انسان ساخت هستند.  به همين دليل در صورت نبود آمادگي براي مقابله بابحران،احتمال بروز خسارات جاني و مالي بالا است. در اين بين مباحث شهرسازي و ارتباط آن با مديريت بحران از موضوعات مهم و قابل تأمل مبحث خطرپذيري بافت ‌هاي فرسوده شهري مي ‌باشد.  اين امر همواره دغدغه‌ هايي را در ميان برنامه ‌ريزان، مديران شهري، دولت ‌ها و ملت ‌ها و دست ‌اندر كاران مديريت بحران شهري ايجاد نموده است. در اين ميان، برنامه ‌ريزي كاربري زمين به جهت مهم بودن از ديدگاه توسعه پايدار، پيكربندي مطلوب، و مديريت بحران آن از اهميت و ضرورت زيادي برخوردار است.  هدف اصلي پژوهش حاضر طراحي مدلي مكان محور براي ارزيابي مكاني  فضايي كاربري اراضي شهري با رويكرد مديريت بحران در منطقه 19  شهرداري تهران مي ‌باشد.  روش پژوهش توصيفي تحليلي و جمع ‌آوري اطلاعات به صورت اسنادي و پيمايشي مي ‌باشد.  براي رسيدن به اين هدف دو فاكتور كمي و كيفي به طور جداگانه ارزيابي و تحليل شده است.  در تحليل شاخص كمي به مقايسه سرانه كاربري در وضع موجود منطقه با سرانه استاندارد كشور و در شاخص كيفي سه معيار سازگاري، ظرفيت و مطلوبيت در محيط GIS مورد ارزيابي قرار گرفت.  نتيجه پژوهش نشان مي ‌دهد كاربري ‌هاي موجود در قسمت غرب و جنوب غربي اين منطقه از منظر مديريت بحران استانداردهاي لازم را ندارد.  همچنين اغلب كاربري ‌هاي ناسازگار و نسبتا ناسازگار در نزديكي گسل شهر ري و كهريزك واقع شده لذا توجه به پيش ‌بيني، برنامه ‌ريزي و مديريت بحران را براي مسئولين اين منطقه دو چندان كرده است.