مقايسه‌ دوزيمتريك پرتودرماني سرطان پستان چپ با استفاده از دو جدول تقطيع دوز مختلف

زمينه و هدف: تاكنون روش‌هاي درماني متفاوتي براي پرتودرماني بيماران مبتلا به سرطان پيشنهاد شده است. انتخاب روش درماني مناسب بر كيفيت درمان موثر مي‌باشد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسي ميزان تاثير تعداد جلسات پرتو‌درماني و ميزان دوز دريافتي بيمار در هر جلسه، بر توزيع دوز تومور و دوز دريافتي بافت‌هاي در معرض خطر در پرتودرماني سرطان پستان بود. روش بررسي: اين مطالعه مقطعي آينده‌نگر بر روي طرح درمان 35 بيمار كانديداي پرتودرماني پستان چپ كه بين مرداد 1398 تا فروردين 1399 به بيمارستان ميلاد اصفهان مراجعه كرده‌اند، انجام شد. اين بيماران سابقه جراحي و شيمي‌درماني نداشته‌اند و غدد لنفاوي سوپراكلاو و زيربغل آنها نيز درگير نبوده است. بيماران با جدول درماني تقطيع دوز معمولي (Conventional fractionation, CF) يا جدول هايپوفركشن (Hypo fractionation, HF) درمان شدند. پارامترهاي دوزيمتري مختلف براي اندام هدف و اندام‌هاي در خطر مانند شاخص انطباق، شاخص همگني و دوز ميانگين از نمودار توزيع دوز حجم استنتاج گرديد و جهت بررسي دو جدول درماني مختلف، با يكديگر مقايسه شدند. يافته‌ها: داده‌هاي به‌دست آمده از اين مطالعه بيانگر كاهش دوز ميانگين تمام اندام‌ها در روش هايپوفركشن نسبت به روش تقطيع دوز معمولي است كه براي تومور، ريه و پوست معنادار بود (0.0=P). همچنين دوز ماكزيمم پوست نيز در روش هايپوفركشن كاهش پيدا كرد. از طرفي، مقادير شاخص‌هاي همگني و انطباقي در دو روش تفاوت چشمگيري را نشان ندادند (مقدار P به‌ترتيب برابر 0.99 و 0.86). نتيجه‌گيري: به‌طوركلي، رژيم‌درماني هايپوفركشن منجر به كاهش فاكتورهاي دوزيمتري نسبت به تقطيع دوز معمولي مي‌گردد. و همچنين به‌دليل كاهش طول دوره درماني مي‌تواند به‌عنوان روش جايگزيني در پرتودرماني سرطان پستان به‌كار برود.