ارتباط ناباروري و سقط جنين با بيماري سلياك در جنوب ايران از سال 1396 تا 1399، يك مطالعه مقطعي

زمينه و هدف: بيماري سلياك يك بيماري شايع ناشي از واكنش اتوايميون به پروتيين گلوتن است. در برخي مطالعات ارتباط بين سلياك با ناباروري و سقط خودبه‌خودي نشان داده شده اما عوامل خطر متعددي بر اين رابطه تأثيرگذار است كه بايد در تحقيقات مورد توجه قرار گيرد. روش بررسي: اين مطالعه به‌منظور بررسي ارتباط ناباروري و سقط خودبه‌خودي با بيماري سلياك در زنان مراجعه كننده به كلينيك سلياك در استان فارس از مهر 1396 تا فروردين 1399 انجام شد. سلياك براساس افزايش سطح سرمي آنتي‌بادي ترانس گلوتاميناز بافتي و تاييد بافت‌شناسي نمونه روده باريك، ناباروري با عدم بارداري پس از 12 ماه رابطه جنسي محافظت نشده و سقط با خاتمه خودبه‌خودي بارداري پيش از هفته بيستم تعريف شدند. يافته‌ها: از 711 بيمار، 98 زن مبتلا به سلياك، واجد شرايط ورود به مطالعه بودند. ميانگين سني بيماران 7.52 ±31.73 سال بود و 27 (27.6%) نفر داراي سابقه ناباروري و 39 (39.8%) نفر داراي سابقه سقط بودند. در آناليز رگرسيون پواسون (Poisson regression models)، كمبود وزن رابطه معناداري با ناباروري (p=0.013,ci95%=0.640-0.950,pr=0.779) و سقط (p=0.025,ci95%=0.649-0.971,pr=0.794) داشت ولي ساير متغيرها ارتباط معناداري نشان ندادند. نتيجه‌گيري: در اين مطالعه كاهش وزن به‌دليل سوءتغذيه طولاني‌مدت به‌عنوان يك عامل خطر مهم در ايجاد مشكلات باروري در سلياك مطرح شد. ارتباط معناداري بين ناباروري و سقط با متغيرهاي ديگر ازجمله سطح آنتي‌بادي ضدترانس گلوتامينازبافتي و يافته‌هاي بافت‌شناسي وجود نداشت. بنابراين تا انجام تحقيقات بيشتر، استفاده روتين از سطح آنتي‌بادي‌ها و بررسي شدت يافته‌هاي بافت‌شناسي به‌عنوان معيارهايي براي پيش‌بيني خطرسقط يا ناباروري دراين بيماران توصيه نمي‌شود.