رفاه و اشرافي‌گري در اسلام

رفاه و اشرافي گري دو واژه از واژه‌هاي نزديك به هم در حوزه بهره‌گيري از امكانات مادي هستند. اگر مرز ميان اين دو مفهوم درست مشخص نشود چه بسا موجب خلط مفاهيم و پيامد‌هاي نامطلوب در سبك زندگي مي‌شود. گاهي افراد در اين زمينه دچار تفريط مي‌شوند و خود را از نعمت هاي الهي بي‌بهره نموده و گاهي عده‌اي با افراط، مبتلا به روحيه دنيامداري و غفلت از مبدا و معاد مي‌شوند. اين مقاله با توضيح متغيرهاي تأثيرگذار در مصرف مانند حد كفاف، شأن، جايگاه و حد توسعه در زندگي، در صدد بيان فرق رفاه و رفاه‌زدگي است. اشرافي‌گري يكي از مصاديق دنياگرايي است و در دايره اسراف و اتراف قرار دارد. بنا بر آموزه‌هاي اسلام، هزينه‌ها تابع مطلق درآمد نمي‌باشد، بلكه ضابطه‌مند و محدود است. بنابرين حد اسراف در جامعه اسلامي تابع رفاه عمومي است و با بالا رفتن سطح رفاه در جامعه افزايش مي‌يابد. با اين معيار، توسعه در زندگي به اشرافي‌گري نمي‌انجامد.