مباني فقهي ممنوعيت تخريب انبوه و گسترده محيط زيست در جنگ؛ با تاكيد بر نقد گزارش‌هاي تاريخي مربوط به جنگ‌هاي نبوي

Jurisprudential principles of prohibiting mass destruction of the environment in war;Emphasizing the critique of historical accounts of the prophetic wars

در پژوهش پيش رو با پيرايش تاريخي جنگ‌هاي نبوي از تحريفات، زوائد و اغراقات، و با بررسي ادله منع‌كننده تخريب و اتلاف گسترده و انبوه محيط زيست، موضع فقه شيعه در مورد اين رفتار جنگي روشن مي‌شود. بر مبناي ادله مطرح، در حالت اضطرار و ضرورت جنگي مي‌توان به تخريب و اتلاف محدود، كنترل ‌شده و تحت مديريت عناصر محيط زيست اقدام كرد؛ لكن تخريب انبوه و گسترده محيط زيست امكان‌پذير نمي‌باشد.

In the present study, with the historical arrangement of the prophetic wars from distortions, exaggerations and exaggerations, and by examining the arguments preventing the extensive and massive destruction of the environment, the position of Shiite jurisprudence regarding this war behavior becomes clear. Based on the evidence presented, in a state of emergency and necessity of war, destruction and waste can be limited, controlled and managed by environmental elements; But massive destruction of the environment is not possible.