خشكسالي و بحران آب در خاورميانه و راهكارهاي حقوقي مديريت آن

در دهه هاي اخير شاهد اهتمام پژوهش گران روابط بي نالملل به موضوعات جديدي هستيم كه با وجود ماهيت غيرسياسي اوليه، نقش قابل توجهي در شك لگيري سياست هاي نوين در سطوح منطقه اي و بي نالمللي ايفا كرده اند. مسايل زيس تمحيطي و بحران آب از آن جمله اند. مشكلات مربوط به آب با وجود ابعاد جهاني آن، در كمتر جايي از كره زمين به انداز ه خاورميانه صبغه سياسي- امنيتي يافته و بر سياست هاي ملي و منطقه اي كشورهاي اين حوزه تاثير نهاده است. يافته هاي موجود گوياي آن است كه از اين پس دو پديده افزايش دما و كاهش بارش به صورت كوتاه و بلندمدت امنيت زيس تمحيطي كشورها را با چالش هاي بنيادي روبه رو خواهند كرد. در كنار عوامل ياد شده مسايلي مانند مديريت ناكارآمد، سنتي و كمي محور و فرهنگ مصرف و سوداگري افسارگسيخته حاكم بر بخش هايي از جوامع به فروسايي بنيادهاي زيستي كشورها انجاميده اند؛ كه نشانه هاي آن در قالب پيدايش كانون هاي ريزگردساز داخلي، نابودي جنگل ها، خش يكدن تالاب ها و رودهاي دايمي، آلودگي هواي شهرها، سوزاندن جنگل ها و مراتع، تغ يير كاربري زمين هاي كشاورزي و فرسايش خاك، نمود يافته اند. مقال ه حاضر تلاشي براي شناسايي ريشه ها، ابعاد و دورنماي بحران آب و خشكسالي و چگونگي مديريت آن در خاورميانه است. هرچند كه داده هاي موجود نشان مي دهند كه كشورهاي منطقه خاورميانه همگي در برابر تهديدهاي زيس تمحيطي آسي بپذير بوده و به دليل درگيري و كشمك شهاي فراوان به تنهايي از عهده اين تهديد بر نمي آيند و به همين دليل تاكنون نتوانسته اند به كي سازمان منطقه اي كارآمد دست يابند.