ضعف اجماع نخبگان و پيامدهاي آن برچرخه سياست گذاري توسعه در ايران (برنامه‌هاي اول،دوم و سوم توسعه ج.ا. ايران)

اصولاً موفقيت امر سياست گذاري منوط به موفقيت در مراحل پنجگانه چرخه سياست گذاري عمومي مي‌باشد. با توجه به اهميت مقوله برنامه ريزي توسعه اين مقاله بدنبال بررسي ضعف اجماع نخبگان سياسي در فرايند چرخه سياست گذاري برنامه‌هاي توسعه بوده است.به عبارت ديگر به دنبال پاسخ به اين سئوال بوديم كه ضعف اجماع نخبگان در سطح حاكميت چگونه بر سياست گذاري برنامه‌هاي توسعه اول، دوم و سوم در جمهوري اسلامي ايران اثر گذاشته است؟ در پاسخ به اين موارد اين فرضيه برجسته شده است كه ضعف اجماع نخبگان در سطح حاكميت در سياست گذاري برنامه‌هاي توسعه به دليل فقربرنامه نويسي راهبردي بلند مدت سبب شكل گيري چرخه معيوب سياست گذاري توسعه گرديده است و تحقق اهداف برنامه‌هاي توسعه را با چالش جدي مواجه كرده است .اين مقاله با استفاده از روش توصيفي –تبييني تلاش كرده است نشان دهد تا زماني كه اجماع لازم ميان نخبگان در سطح حاكميت در سياست گذاري حول محور يك برنامه راهبردي بلند مدت براي توسعه با نظارت كامل در اجرا رخ ندهد چرخه معيوب سياست گذاري اصلاح نمي گردد و درس گرفتن تجارب گذشته در اين رابطه مي‌تواند چراغ راهي باشد براي تحقق سند چشم انداز و برنامه‌هاي اقتصاد مقاومتي در آينده.‎