نهضت آزادي در ايران پساانقلابي: تعارض منظومه‌هاي معنايي

نهضت آزادي يكي از تشكل‌هاي سياسي تاثيرگذار در فرآيند انقلاب، كه در مبارزه پارلمانتاريستي و مسالمت آميز با رژيم پهلوي موثر بود، پس از انقلاب، با پذيرش وظيفه خطيرِ دولت‌موقت، نقش انتقال قدرت را ايفا كرد. اما در جريان تثبيت و تكوين ساختار قدرت حذف شد. اين پژوهش با هدف بررسي علل اصلي ناكامي نهضت آزادي در فرايند ساخت قدرت در جمهوري اسلامي انجام شده است. يافته‌هاي اين پژوهش حاكي از اين است كه عدم هم سويي ميان دالهاي مركزي و منظومه‌هاي معنايي گفتمان نهضت آزادي با مباني فكري و ايدئولوژي غالب، از يك سو، و از سويي ديگر، تنش و تضاد ميان كنشگري محافظه‌كارانه نهضت آزادي در جايگاه دولت موقت، با روحيات انقلابي فضاي ايرانِ پساانقلابي، مهمترين علل ناكامي نهضت آزادي در فرايند ساخت و تكوين قدرت در جمهوري اسلامي بوده است. اين تعارضات در پنج مولفه «شكل نظام سياسي»، «مباني مشروعيت»، «الگوي تعامل با غرب»، «ايرانيّت و اسلاميّت»، و «انديشه اقتصادي» بررسي شده است. در اين مقاله از روش كتابخانه‌اي براي گردآوري اطلاعات و از روش توصيفي و تحليلِ گفتماني نيز براي ارزيابي داده‌ها استفاده شده است.