كليدواژه :
آراء انسان شناختي , ژان پل سارتر , علوم انساني , آزادي , سرشت پيشين
چكيده فارسي :
به باور فيلسوفان علوم انساني، مباني فلسفيِ پذيرفته‌شده توسط يك نظريه‌پردازِ علوم انساني، تأثير بنيادين در شكل‌گيري نظريات وي داشته و درواقع، بستر و زمينة توليد علوم انساني را فراهم مي‌كند. اين نوشتار، با توجه به اهميت اين نكته در پي آن است كه به عنوان نمونه با روشي توصيفي، تحليلي و انتقادي به‌بررسي آراء انسان شناختي ژان پل سارتر پرداخته و در ادامه تأثير مباني انسان شناختيِ پذيرفته‌شده توسط وي را در برخي از مهم‌ترين عرصه‌هاي علوم انساني مانند موضوع، روش‌شناسي، اهداف و غايات، مسائل و بُعد ارزش شناختي نشان دهد.
در اين راستا، به اين نتيجه رهنمون مي‌شويم كه سارتر «با انكار واجب‌الوجود و نفي هرگونه طرح و سرشت پيشين براي انسان، آزاد دانستن وي، مسئول شمردن او در قبال ساختن ماهيت خويش به واسطة گزينش‌ها و طرح‌ريزي‌هاي مستقلا نه و اصيل گونة خود، نفي هرگونه منبع زاياي ارزش‌ها به جز آزادي و عدم ارائة آرمان و غايتي مشخص و قابل دستيابي براي انسان»، منطقاً چاره‌اي ندارد كه موضوع علوم انساني و روش كاربردي آنها را به ترتيب، «كنش‌هاي انساني و آثار دنيوي آنها» و «روش‌هاي كيفي» بداند و از منبع غني وحي و آموزه‌هاي ديني مرتبط با علوم انساني محروم باشد. در نهايت دستش از علوم انساني هدفمند و همگاني با ارزش‌هاي عيني و قابل توصيه به همگان كوتاه باشد.
چكيده لاتين :
Philosophers of the humanities believe that the philosophical foundations of a theorist of the humanities have had a fundamental influence on the formation of his theories and, in fact, it provides the basis for the production of the humanities. Using a descriptive-analytical method, this paper analyzes the role of Sartre’s anthropological views on various aspects of the humanities including subject, methodology, goals, issues and values. The findings show that, Sartre’s beliefs, including “the denial of the necessity of existence, the denial of any previous plan and nature for man, assuming man as a free being, making him responsible for making his nature through choices and independent plans, the denial of any a former source for values other than freedom and failure to provide a clear and achievable ideal and goal for human beings” logically led him to consider the subject of the humanities and their methods, as “human actions and their worldly effects” and “qualitative methods” and naturally be deprived of the rich source of revelation and religious teachings related to the humanities and finally, to be deprived of purposeful and universal humanities with objective and universal values.
