بررسي زيبايي شناسي نور در قلمرو سبك تِنِبريسم (از اوائل قرن15م تا به امروز)

در قرن 17م. كاراواجيو، نقاش ايتاليايي، ضمن به‌كارگيري سبك باروك، با نگاهي خاص به نور و سايه خود مبتكر سبكي مي‌گردد كه، «تِنِبريسم» خوانده مي‌شود. بدين ترتيب، هنرمندان ديگري نيز تحت تاثير نور قرار مي‌گيرند و در اين ارتباط به كنكاش مي‌پردازند. لذا، هدف از نگارش اين مقاله، بررسي زيبايي‌شناسي نور در قلمرو سبك تِنِبريسم مي‌باشد. پرسش اصلي اين پژوهش اين است كه، اگر نور كه در گذشته به‌عنوان عنصري مقدس ستوده مي‌شد، چگونه در قرون بعدي به پديده‌اي زميني در آثار هنرمندان غربي بدل مي‌گردد؟ سپس، به‌عنوان يافته‌هاي اين پژوهش، مي‌توان چنين اظهار نمود كه، تِنِبريسم پديدار شدن نور از درون تاريكي است؛ چرا كه گروهي بر اين اعتقاد پاي مي‌فشارند كه همه‌چيز از دل تاريكي زاده مي‌شود. در اساطير يونان، آپولون، خداي روشنايي، سوار بر ارابه‌اش همه‌جا  نور مي‌پراكند، تا بر تاريكي غلبه نمايد. يا در قرون وسطي نيز نور با خداوند هم‌ذات پنداشته مي‌شود. هم‌چنين، به‌عنوان نتيجه حاصل‌شده بايد گفت كه، در برخي از نقاشي‌هاي اين هنرمند، نور به روي موضوع اصلي متمركز مي‌شود و بقيه فضاي تصويري در تيرگي قرار مي‌گيرد. در واقع، چنين پنداري تنها از انگيزه‌هاي اسطوره‌اي سرچشمه نمي‌گيرد، بلكه از تفكرات روشن‌فكرانه نيز به‌وجود مي‌آيد كه در اين واكاوي به آن‌ها اشاره مي‌گردد. روش پژوهش، تحليلي تطبيقي است؛ گردآوري منابع مورد نياز، كتابخانه‌اي و در برخي موارد استفاده از مآخذ معتبر اينترنتي مي‌باشد.